Column: The Dark Crystal: Age of Resistance

Vorige week kwam het bericht naar buiten dat de Netflix-serie The Dark Crystal: Age of Resistance geen tweede seizoen krijgt. Nu was het al onheilspellend stil sinds de release van het eerste seizoen (dat vorig jaar augustus uitkwam), maar toch kwam het nieuws hard bij me binnen.

Met de originele film uit 1982 heb ik opvallend genoeg niet zoveel. Ik was altijd meer Team Labyrinth (1986), beide gemaakt door ‘puppet master’ Jim Henson. Het idee dat een tovenaar (David Bowie, die ook de soundtrack verzorgde) zijn hele magische wereld voor je omgooit om indruk op je te maken, sprak mij als beïnvloedbare ‘tweenager’ wel aan. Zelfs al gaf, nu terugkijkend, het achterliggende verhaal van een veertigjarige tovenaar (in een erg strakke broek) die geilt op een 16-jarig meisje (Jennifer Connelly was tijdens de opnames zelfs nog maar 15) misschien niet helemaal het goede voorbeeld.

The Dark Crystal de film was visueel prachtig – hoe kan het ook anders, in een wereld van Henson? – maar qua verhaal was het allemaal wel heel simpel: een held (Gelfling Jen) brengt een object (scherf van kristal) van punt A naar punt B. (Overigens ook de basis voor de hele The Lord of the Rings-trilogie, al eens hilarisch samengevat in Clerks 2: 'All it was was a bunch of people walking… Even the fucking trees walked in those movies!') Dus was ik van tevoren redelijk sceptisch: zou de tv-serie meer te vertellen hebben?

Mijn twijfels bleken volkomen ongegrond. Waar het de meeste prequels niet lukt om het kwaliteitsniveau van het origineel te evenaren (denk aan Hannibal Rising en Alien: Covenant ) is The Dark Crystal: Age of Resistance juist een verbetering. De film toonde een dorre en troosteloze wereld, waar de Skeksis heersen en de Gelfling zo goed als zijn uitgeroeid. De tv-serie kijkt hoe het allemaal zover heeft kunnen komen. De serie bevat een sterke stemmencast - Taron Egerton (Rocketman, Kingsman: The Secret Service), Nathalie Emmanuel (Missandei in Game of Thrones), Anya Taylor-Joy ( The Witch , Emma) en Simon Pegg – en is wonderschoon (en ook nog eens met echte poppen en echte poppenspelers gemaakt). Je proeft gewoon de liefde en het vakmanschap.

Tegelijkertijd heeft de serie een complexiteit die je maar weinig in kindertelevisie – of zelfs volwassen televisie – tegenkomt. Voor alle duidelijkheid: The Dark Crystal is net zomin een ‘kinderserie’ als dat de laatste delen in de Harry Potter-reeks ‘kinderboeken’ zijn. The Dark Crystal toont een prachtige maar ook wrede wereld, waar niet automatisch het goede overwint, waar goedbedoelende volwassenen om de juiste redenen vaak verkeerde keuzes maken en waar de overgrote meerderheid van de Gelflings klakkeloos alles wat de Skeksis, hun ‘goedmoedige’ dictators, zeggen als absolute waarheid aanneemt.

The Dark Crystal is spannend, grappig, eng, treurig en vaak hartverscheurend oneerlijk. Met zijn duidelijke parallellen met onze huidige tijd zet het je ook nog eens aan het denken. De serie stond voor mij vorig jaar, samen met Chernobyl, op een gedeelde eerste plek van beste series van 2019. Ik was niet de enige die de serie waardeerde. Afgelopen week ontving The Dark Crystal: Age of Resistance nog een Emmy voor Uitmuntend Kinderprogramma. Direct daarna kwam het nieuws over de annulering. Natuurlijk, in tv-land is niets zeker, zelfs wanneer er al een nieuw seizoen is toegezegd, zo bewees onlangs Stumptown (bij ons te zien bij FOX), bij wie het tweede seizoen na de hernieuwing alsnog, vanwege corona, moest worden ingetrokken. Mijn collega Omar Larabi schreef al eens in een eerdere column (‘ getrouwd zijn met televisie ’) dat voor veel video-on-demand-aanbieders drie het algoritmisch ideale aantal seizoenen is voor een serie. Zelfs dat bleek voor Netflix nog teveel gevraagd.