Unhinged: beetje losgeslagen maar onderhoudend

'Unhinged', ofwel 'losgeslagen', is eigenlijk niet zo’n goede titel voor deze film, zo'n beetje de eerste enigszins 'grote' productie die in de bioscoop gaat draaien sinds corona ons de stoeltjes uitjoeg. De titel 'Completely Insane Homicidal Psychopath' past beter bij de naamloze maniak die de hoofdrol heeft in dit verhaal over road rage en de woede van de vleesgeworden Boze Witte Man, uiterst intimiderend en effectief gespeeld door Russell Crowe ( Gladiator ).

Het gedrag van Man Zonder Naam blijkt in de eerste twee minuten van Unhinged namelijk al een flink stuk voorbij 'losgeslagen' te liggen. Hij stapt daarin met een hamer en een jerrycan benzine het huis van zijn ex-vrouw en haar nieuwe geliefde binnen, slaat hen onmiddellijk de schedel in en steekt de woonkamer in de fik. Wij slaan het als kijker allemaal van enige afstand gade vanuit zijn machtige pick-uptruck, waarin Man Zonder Naam na gedane zaken weer kalmpjes wegrijdt. Dat het hele huis in geen tijd in de hens staat en we tijdens het wegrijden de garage zien exploderen, lijkt Man Zonder Naam zelf niet eens meer op te merken.

Hij heeft dan ook nog meer te doen: bijzonder boos worden op iedereen die daar ook maar de minste aanleiding toe geeft. Hij is gescheiden, dreigt zijn huis uit te moeten en is verslaafd aan pillen, en voelt zich, zo deelt hij ergens tussen de dodelijke aanrijdingen die hij door gans Los Angeles veroorzaakt mede, blijkbaar 'onzichtbaar' voor de medemens en is daar verongelijkt over.

Die medemens is onder anderen Rachel, een gescheiden moeder en zzp'er die het ook niet gemakkelijk heeft en op een ochtend haastig haar zoontje naar school brengt. Ze komt met haar auto achter een bepaalde pick-uptruck te staan, die wel erg sloom voor een groen stoplicht staat te dralen. Ze toetert luid en scheurt de Man Zonder Naam voorbij, die bij het volgende stoplicht zijn raampje laat zakken en excuses eist, die hij niet krijgt van Rachel. Hij kondigt aan dat hij haar vandaag zal laten zien wat onbeleefdheid voor gevolgen kan hebben, en wij als kijkers weten dan hoe laat het is. Zeker als je ook onderstaande trailer hebt bekeken, want daarin wordt een flink deel van het verhaal al weggegeven.

Het lesje in beleefdheid dat Rachel krijgt, leidt vooral tot een serie scheurpartijen die beide auto's opmerkelijk schadevrij doorstaan - hun tegenliggers zijn niet zo fortuinlijk - en ook tot levensbedreigende situaties voor de hele vrienden- en familiekring van Rachel. Want de Man Zonder Naam heeft haar smartphone bemachtigd en weet haar persoonlijke leven en waar zich dat afspeelt daardoor (erg) eenvoudig te achterhalen. 'I'll just play Russian roulette with you contact list', laat hij haar telefonisch weten en dat blijkt geen loos dreigement.

Tijdens de chaos die volgt, storen diverse erg domme beslissingen van Rachel nogal. Oké, ze heeft genadeloze stress, maar ergens in een vroeg stadium op de rem trappen voor een politiebureau en haar telefoon laten uitpeilen zou toch in haar op moeten komen. De politie zou haar zeker serieus genomen hebben, want het spoor van bloed en blikschade dat die twee door Los Angeles trekken die dag, kan ze onmogelijk ontgaan zijn.

Subtiel is het allemaal niet - voor echt subtiele road rage moet je bij de klassieker Duel zijn, in 1971 gemaakt door de toen 22-jarige Steven Spielberg en op 17 augustus te zien op SBS9, over een onschuldige automobilist die door een anonieme vrachtwagenchauffeur wordt geterroriseerd. Maar naar dit soort films ga je niet per se voor de subtiliteit en geloofwaardigheid van het gebodene maar voor de actie. De blikschade is magnifiek gefilmd, met virtuoos camerawerk en zo op het oog erg weinig cgi en veel daadwerkelijk total loss gereden auto's, die sierlijk door het beeld wentelen en ricocheren als kogels. Ouderwets vakkundige autosloperij op zijn Hollywoods. En dat is voor de fijnproever fijn om te zien.