The Woman in the Window: een ondefinieerbaar rommeltje

Het zal voor de makers zelf ook geen verrassing zijn: The Woman in the Window is een rommeltje. De film zou eerst in oktober 2019 uitkomen, maar werd uitgesteld omdat ze er nog verder aan wilden sleutelen vanwege slechte testscreenings. Uiteindelijk werd de bioscooprelease maar helemaal geannuleerd en zo kwam de film met weinig fanfare bij Netflix terecht.

Het frustrerende is: het had geen total loss hoeven zijn. Het boek waarop de film gebaseerd is, is een solide thriller over de jonge vrouw Anna (hier gespeeld door Amy Adams, Sharp Objects , Arrival ), die om nog onbekende reden al tien maanden aan huis gekluisterd is. Haar dagen brengt ze door met het mixen van antidepressiva en vele liters rode wijn, zwart-wit-thrillers kijken en op afstand gesprekken voeren met haar dochter en echtgenoot (stem van Anthony Mackie, The Falcon and the Winter Soldier ), die momenteel niet bij haar zijn. Daarnaast is ze veel tijd kwijt aan het bespioneren van de mensen uit de buurt, hetzij via social media, of ouderwets vanuit het raam met een goede camera. Het boek begint dan ook met hoe Anna van een afstandje toekijkt hoe een buurvrouw bijna door haar echtgenoot met de makelaar wordt betrapt.

Haar meest recente project zijn de nieuwe buren: de Russells. Met de vader (Gary Oldman) heeft ze weinig contact, maar Anna voelt al snel een band met de schuchtere Ethan (Fred Hechinger) en zijn uitgesproken moeder (Julianne Moore, Still Alice, binnenkort te zien in de Stephen King-serie Lisey's Story ).

Dan wordt Anna’s vaste routine plots ruw verstoord wanneer ze denkt getuige te zijn van moord…

De opzet van het verhaal is duidelijk geïnspireerd door Rear Window van Alfred Hitchcock – waarin een fotograaf in een rolstoel vastzit in zijn huis – maar de verlammende agorafobie van Anna heeft ook wel wat weg van die van Helen Hudson (Sigourney Weaver) in Copycat (te zien bij Amazon Prime Video). Hoewel ik kan begrijpen dat je als regisseur je eigen stempel op een verhaal wil drukken en geen leentjebuur wil spelen bij eerdere klassiekers, lijkt regisseur Joe Wright (Atonement) in dit geval van alles een beetje - en met weinig enthousiasme en overtuiging - te hebben gedaan.

Niet alleen het verhaal zelf, maar ook de acteurs lijken de weg ernstig kwijt. Er is nul chemie tussen Anna en Ethan en tussen Anna en Ethans moeder, die eerder labiel dan vrijgevochten overkomt. Sowieso is moeilijk te begrijpen wat de buren in de slonzige en sombere Anna zien. Zowel Gary Oldman als Wyatt Russell (als Anna’s zwijgzame huurder en klusjesman David) worden ernstig onderbenut, maar de meest ondankbare rol is weggelegd voor Jennifer Jason Leigh die kijkt alsof ze echt per ongeluk in het verkeerde verhaal (en huis) is binnengelopen.

Het eindresultaat is een ondefinieerbaar mengelmoesje, zoals het avondeten dat vroeger voorgeschoteld werd in een vliegtuig. Of erger nog: de omelet die je er kreeg als het ontbijt.