Sweet Thing: bitterzoet verhaal over krachtige kinderen

Sinds de geweldige en bejubelde New Yorkse indie-komedie In The Soup uit 1992 is Alexandre Rockwell niet altijd even goed uit de verf gekomen als het gedoodverfde cinematografisch wonderkind dat hij destijds was. Met Sweet Thing, dat op het filmfestival van Berlijn dit jaar de Kristallen Beer won, hervindt hij zijn toon, hoewel die nu minder vrolijk en absurdistisch is dan in In The Soup.

Sweet Thing is een portret van het tienermeisje Billie - genoemd naar Billie Holiday en zelf groot fan van die zangeres - en haar broertje Nico, die samenwonen met hun doodgoeie maar alcoholistische vader Adam (Will Patton). De facto is Billie de baas in huis en degene die de meeste verantwoordelijkheid op zich neemt. Hun moeder is afwezig maar woont wel in de buurt; helaas hebben Billie (Lana Rockwell) en Nico (Nico Rockwell) daar ook geen moer aan, want ze wil niets met vader Adam te maken hebben en heeft een afgrijselijke relatie met de bruut Beaux. De thuissituatie met Adam is wanordelijk, maar tenminste grotendeels vrolijk. Naar school gaan de kinderen meestal niet; ze verdienen wat geld door huisraad te verpatsen, terwijl dronken Adam bijklust als kerstman en folderende pandabeer. Als hij zo vaak en zo volkomen ladderzat is dat het niet meer gaat - de scène waarin hij als panda ineenzijgt op de stoep is exemplarisch voor de film: tragisch, komisch én vertederend - wordt hij via de politie en rechter afgevoerd naar een verplichte ontwenningskuur.

Tot dan toe is Sweet Thing ondanks het gehannes van Adam behoorlijk en aangenaam zoet; het kerstfeestje thuis, het meisje Darla dat aankondigt met de elfjarige Nico te zullen trouwen tot grote ontzetting van hemzelf, en veel andere kleine details maken de film warm en fijn, alles gefilmd op prachtige zwart-wit 16 millimeter film. Maar als Adam tijdelijk afwezig is en Billie en Nico noodgedwongen gaan samenhokken met hun moeder (actrice Karyn Parsons, ook producent van de film en getrouwd met de regisseur) en haar geliefde Beaux wordt de film grimmig. Beaux is zo’n karakter waarvan je als kijker hoopt dat hij zo snel mogelijk sterft, een gevoel dat je je als moreel hoogstaand mens eigenlijk alleen bij het kijken naar films of series kan veroorloven. De kinderen ontvluchten met vriendje Malik, een zelfverklaarde bandiet en ook slachtoffer van afwezige ouders, de situatie en gaan in een gestolen auto op zwerftocht, die ze voert naar leegstaande villa’s waar ze veel lol hebben en een trailerpark waar ze kortstondig ervaren wat het is om door nuchtere en betrokken volwassenen onder de vleugels te worden genomen.

Een afwisseling van tragiek en vrolijkheid, voor een klein budget gefilmd door een crew van slechts twaalf man. De kinderen van de regisseur zijn geweldig en leveren, aangevuurd door hun vader en de volwassen acteurs, een indrukwekkende acteerprestatie. Sweet Thing is van de diverse kinderen-moeten-het-alleen-rooien-films van de laatste tijd ( Goldie , Rocks ) wel de meest tragische, maar eindigt toch hoopvol en is vrolijk genoeg om je opgebeurd de bioscoop te doen verlaten, ondanks (of dankzij) de moordneigingen jegens de volwassen hoofdpersonen in de film die je tijdens het kijken kunnen bekruipen.