Stonehouse S01: gitzwart en vermakelijk portret van Britse politicus

Foto credits: KRO-NCRV

De Britten zijn sterren in het verfilmen van hun historische politieke affaires. Zie bijvoorbeeld The Trial of Christine Keeler (2019, te zien bij NLZiet) over de Profumo-affaire uit de jaren 60, toen een minister een relatie kreeg met een model. De makers van die serie kiezen net als de scenarist achter Stonehouse voor een kluchtige vertaaltrant. Dat een serieuze toon ontbreekt heeft tot gevolg dat nog meer wordt benadrukt hoe kolderiek de gevolgen van ogenschijnlijk onschuldige liefdesavontuurtjes kunnen zijn. Zoals wanneer de kersverse minister John Stonehouse (Matthew Macfadyen) in de jaren 60 op een zakenreis naar de Sovjetstaat Tsjecho-Slowakije direct de eerste avond al in bed belandt bij zijn blonde vertaalster.

Liefde op het eerste gezicht toch? Macfadyen speelt met verve een naïeve kwezel, verblind door zijn eigen narcisme. Bij het ontbijt de dag erna krijgt Stonehouse een filmpje te zien. Hij denkt met als onderwerp de vliegtuigindustrie; dat is de reden van het bezoek. In plaats daarvan ziet hij zichzelf vrijend met de vertaalster. De politicus is plotsklaps chantabel. Hierna proberen de Sovjets van Stonehouse een spion te maken, waar hij overigens flink voor betaald krijgt. Hij krijgt als opdracht om belangrijke politieke aangelegenheden in zijn thuisland te registreren. Bij een briefing enkele maanden later begint Stonehouse vervolgens tegen een geheim agent over de Britse plannen voor de Concorde; het pijlsnelle passagiersvliegtuig.

De geheim agent moet Stonehouse uitleggen dat die informatie twee dagen eerder al op het Franse journaal te zien was. Het is een koddige scène. Bijna alsof Stonehouse niet doorheeft hoe je een spion moet spelen en niet beseft dat zijn carrière en zijn huwelijk op het spel staan (Macfadyens echtgenote Keeley Hawes speelt op heerlijke wijze de vrouw van Stonehouse). Je zit als kijker dus te aanschouwen hoe een leven uiteen wordt gereten; hoe een reputatie onherstelbaar bezoedeld raakt. En scenarist John Preston (auteur van het ook verfilmde A Very English Scandal ) doet dat op buitengewoon vermakelijke wijze. Alsof hij er plezier in had om te porren in de levensloop van een dommige perverseling.

Wie Stonehouse kent weet hoe het verhaal afloopt. Toch weet Preston nog verrassingen te scheppen en gebbetjes in de verhaallijnen te verwerken. Het lijkt alsof Stonehouse met ontzaglijk veel plezier is gemaakt. Met in het centrum twee acteurs, Macfadyen en Hawes, die privé en zakelijk onmiskenbaar aan elkaar zijn gewaagd.