Raya and the Last Dragon: lief, maar weinig vernieuwend

De prinsessensprookjes van Disney zijn al een tijdje aan het evolueren. Zo worden de meer recente Disney-prinsessen niet meer standaard afgeleverd met een kroon – sommige dragen niet eens een jurk! – en staan ze ook al lang niet meer geduldig langs de zijlijn in afwachting van een beetje actie en hun prins op het witte paard. Soms komt er niet eens een man aan te pas. Ook de slechteriken zijn niet langer standaard een boze (zee)heks/stiefmoeder/fakir, maar nemen vaker de vorm aan van een meer symbolisch kwaad dat niet alleen de heldin, maar haar hele wereld bedreigt.

Dat laatste is dan ook het geval in Raya and the Last Dragon. Ooit was de wereld Kumandra er een vol harmonie, rijkdom en magische draken. Tot er op een kwade dag een duistere plaag ten tonele verscheen, die al wat deze aanraakte – mens, dier en draak – in steen veranderde. De laatste levende draken brachten het ultieme offer: ze verzamelden al hun energie in één kristal, en wisten zo de plaag te verbannen en de mensheid te redden. Maar zowel de draken als de harmonie keerden niet terug. Kumandra brak uiteen in vijf verschillende fracties – Staart, Klauw, Ruggengraat, Slagtand en Hart - die bijna allemaal azen op het drakenkristal, het kristal dat door de vader van Raya (stem van Kelly Marie Tran, Star Wars), burger van Hart, wordt bewaakt. Wanneer het drakenkristal breekt en de plaag toch opnieuw om zich heen slaat, gaat Raya op zoek naar de mythische laatste draak, Sisu (Awkwafina, The Farewell), die, zo wil de overlevering, zich toch nog ergens moet bevinden.

Voelt dit als een zeer uitgebreide introductie? Dat klopt. Op papier volgt Raya een redelijk simpele queeste, maar de overdaad aan expositie maakt de film niet rijker, maar vooral erg log. Tegelijkertijd is de informatie die wordt vrijgegeven soms ook heel willekeurig. Sommige dingen krijgen helemaal geen uitleg – waarom bleven de draken versteend? – terwijl andere zaken – zoals de oorsprong van de plaag – juist achteloos met een paar zinnetjes worden afgedaan. Ook wat betreft sidekicks lijkt Raya vooral voor kwantiteit te gaan. Er is Sisu de Draak (met veel pit en compassie gespeeld door Awkwafina), het schattige reuzengordeldier Tuk Tuk, een zakkenrollerbende bestaande uit één baby en drie aapjes, een kapiteinsjongen en een ruwe barbaar met een klein hartje (Benedict Wong).

Begrijp me niet verkeerd, Raya and the Last Dragon heeft, zoals we van Disney wel mogen verwachten, prachtige plaatjes en weet op momenten zeker te ontroeren. Maar tegelijkertijd is het ook een verhaal dat Disney al eerder, en met meer finesse, heeft verteld. Een eenzame vrouwelijke strijder die veel obstakels moet overwinnen in haar strijd tegen het kwaad? Mulan. Een film rondom twee sterke, vrouwelijke personages – Raya kruist de paden met Namaari (Gemma Chan, Humans, Crazy Rich Asians), lid van Slagtand? Frozen. Een sprookje over het belang van leven in harmonie, met de natuur en met elkaar? Moana en Frozen II.

Waar in een aantal van de bovengenoemde titels alle elementen perfect in elkaar passen, zoals de scherven van het drakenkristal, heeft de constructie van Raya meer weg van een haastig opgebouwde blokkentoren. Het verhaal blijft redelijk overeind, maar een meesterwerk is het niet.