Lost in Space S02E01: nieuw zonnestelsel, nieuwe kansen

Nieuw zonnestelsel, nieuwe kansen (en het is kerst in de openingsaflevering van het tweede seizoen!). Zodoende hebben de Robinsons zich gevestigd op een andere planeet, waar ze vorig seizoen naartoe werden gekatapulteerd. Maar dit verblijf is slechts van tijdelijke aard: Maureen (Molly Parker) zal er alles aan doen om Alpha Centauri – voorgespiegeld als een idyllisch oord – te bereiken. Zodat haar kinderen de liefde kunnen vinden, zoals zij deze vond voor haar echtgenoot John (Toby Stephens). Want hun levens slijten op de huidige planeet, onder barre omstandigheden, en met een kleine groep kolonisten, is geen optie.

Maar hoe gaan ze dit regelen? Er is een energietekort, de zonnepanelen leveren bar weinig op. Gelukkig is er veel onweer op de planeet, en zal Maureen met haar visionaire skills dit natuurfenomeen proberen te gebruiken als een soort vliegwiel, waarmee het ruimteschip weer zal worden gelanceerd.

Ondertussen volgt de camera de perikelen rondom de kids, en psychopaat June Harris (Parker Posey): het banale (de dagelijkse bezigheden) en het sublieme (bombastische muziek, drone shots van de bijzondere, grillige omgeving) wisselen elkaar af. Er moet geleefd worden, maar er moet ook gestreefd worden (naar een beter bestaan). En hoe zit het met de robot?

Waar het in Lost in Space vooral aan mankeert is dat wat subliem moet zijn soms juist het tegenovergestelde effect sorteert: we hebben het al gezien, in talloze science-fiction-films; het is niets nieuws.

De familiedynamiek oogt daarnaast cliché en lijkt in het tweede seizoen opnieuw gestoeld op de conventies van Disney (plechtige, zoetsappige speeches aan tafel; een romantisch beeld van ruimtereizen). Dat is op zich geen nijpend probleem, maar een titel die zich eveneens op families richt mag best ietsjes vuiger zijn – de jonge kijkers, net als de kids uit de serie, kunnen écht wel wat hebben.