Homeland S08E01-02: zinderende achtervolgingen

Foto credits: Showtime

Het eerste seizoen van Homeland draaide om de vraag of de Amerikaanse militair Nicholas Brody (Damian Lewis) een landverrader was. Vorig seizoen werden er twijfels gezaaid over de loyaliteit van voormalig CIA-medewerker Carrie Mathison (Claire Danes): door de opzienbarende beslissingen die ze soms neemt, werkt ze zich steevast in de problemen. Het helpt ook niet mee dat ze haar bipolaire stoornis niet altijd onder controle heeft. Maar als ze zich als de pitbull die ze is eenmaal spreekwoordelijk heeft vastgebeten in haar meelijkwekkende subject, dan laat ze niet meer los. Zo ook in het achtste seizoen, waarin Carrie opnieuw in Afghanistan belandt.

Carrie zat maar liefst 213 dagen vast in Rusland, waar ze door Yevgeny (Costa Ronin) werd gemarteld. Nadat ze door tussenkomst van Saul (Mandy Patinkin) is ‘vrijgekocht’ (een onvervalste uitruil) mag ze zich eenmaal weer in het vrije Amerika een martelaar noemen. Ze is – eindelijk, eindelijk – opgenomen in een psychiatrisch hospitaal waar ze een broodnodige behandeling ondergaat. Maar, dan dient Saul zich weer eens aan: de vredesonderhandelingen in Afghanistan dreigen te mislukken, en zijn enige troef is… Carrie! Maar moet je haar behandeling wel willen staken? Ach, een terugval is geen schande, en van je vrienden moet je het klaarblijkelijk hebben.

Zodoende is het aan de blonde durfal om de Afghaanse vicepresident ervan te overtuigen dat hij 1000 talibangevangenen moet vrijlaten, in ruil voor vrede. De beste man heeft hier evenwel geen zin in, en Carrie mag hem overtuigen te doen wat het beste is voor zijn land; zij moet interveniëren. Wat erop neer komt dat ze mensen in hun eigen land moet vertellen wat ze moeten doen; en dat vinden ze – logischerwijs – geenszins plezant. Dus zien we in de eerste twee afleveringen weer zinderende achtervolgingen en bloedstollende intriges in de straten van Kaboel, die sinds Carrie’s laatste bezoek naar verluidt tien keer gevaarlijker zijn geworden.

Het is knap dat de makers de dynamiek tussen Carrie en Saul na zoveel jaren – de pilotaflevering van Homeland werd eind 2011 uitgezonden – spannend weten te houden. Hoewel Homeland niet meer zo baanbrekend is als in de eerste jaren. Journalist Dorien Vrieling noemt de thriller ‘geen haute cuisine, maar wel een lekker sateetje in een eetcafé’. Oftewel: we hebben hier niet te maken met – bijvoorbeeld – het uiterst sublieme The Americans (daar leek het zevende seizoen van Homeland nogal op) maar met een iets minder geprononceerde, verheffende variant. Dat mag de pret daarentegen niet drukken.

Bovenal is Homeland een prachtig voorbeeld van hoe je een relatie – met de kijker, welteverstaan – enerverend houdt. Door in beweging te blijven, door niet te lang te blijven dobberen. Wat dat betreft is het drama ontzettend op de hoofdpersoon gaan lijken: neurotisch en paranoïde. Een achtbaanrit waar geen eind aan lijkt te komen. De zaken die wel vastigheid bieden – Carrie’s parallelle leven als moeder – komen in de eerste twee afleveringen niet eens voor. Net als in eerdere seizoenen focust Carrie zich op de prijs: wie is de mol? En in tegenstelling tot de Nederlandse televisieshow, is het lot van de spion in Homeland dikwijls naargeestig.