The Americans S06E01: ongekunsteld drama en fantastische soundtrack

Wie The Americans in een dronken bui voorbij ziet komen op televisie, zou wellicht kunnen denken dat het hier een documentaireserie betreft. Zo van: ze waren er in de jaren tachtig al, de Russen op Amerikaans grondgebied. Vorig jaar, na de verschijning van het vijfde seizoen, werd er door critici en castleden al hevig over gegrapt. Een jaar later kunnen we stellen dat de realiteit het gefictionaliseerde verleden uit de dramaserie heeft ingehaald: Rusland is ontmaskerd als een spionerende natie die tegenstanders in Groot-Brittannië genadeloos opruimt en zich mengt in Amerikaanse presidentsverkiezingen.

Het lijkt dan ook alsof de spionageserie, misschien wel het best bewaarde geheim op televisie, op zijn hoogtepunt ten einde zal komen. Het zesde seizoen speelt zich af in 1987, drie jaar na het vijfde seizoen. Michail Gorbatsjov – een hervormer pur sang - is aangetreden als de nieuwe leider van de Sovjet-Unie en zal spoedig afreizen naar de beroemde wapentop uit december van dat jaar. Daar zal hij samen met de Amerikaanse president Ronald Reagan een verdrag tekenen voor de vernietiging van nucleaire en conventionele kruisraketten. Minder wapens dus.

In de Sovjet-Unie heerst echter in sommige KGB-kringen een anti-Gorbatsjov sentiment – een roep om meer wapens en minder verandering. Elizabeth Jennings (Keri Russell) komt in beeld: zij wordt door een generaal gevraagd om te voorkomen dat de Sovjetleider zal besluiten dat een atoomwapen genaamd Dead Hand onklaar gemaakt moet worden. Manlief Philip (Matthew Rhys) – zo blijkt uit de openingsscène – werkt al jaren niet meer voor de geheime dienst, maar wordt door Oleg Burov (Costa Ronin) – ook al jaren buiten dienst - overgehaald om zijn vrouw in de gaten te houden, en eventueel te stoppen.

Dit alles wordt traditiegetrouw begeleid door een fantastische soundtrack met liedjes van Crowded House (Don’t Dream It’s Over) en Peter Gabriel (We Do What We’re Told). 'The key is in the details', zullen de makers waarschijnlijk hebben gedacht. Want de pophits sluiten qua songteksten naadloos aan op het thema of onderwerp van de scène waaronder ze zijn geplaatst. Dat is typisch voor het perfectionisme van showrunner en voormalig CIA-agent Joe Weisberg en zijn team, met al jaren ongekunsteld en goed uitgevoerd drama, en geef toe: de leukste 'eighties'-vermommingen. Maar de verkleedpartij is bijna voorbij, en we krijgen nog slechts één ronde voorgeschoteld. Kabelzender FX besloot vorig jaar al dat het einde nabij was – de kijkcijfers dalen ook al jaren gestaag.

En dus gaan we waardig afscheid nemen van de bijna-volwassen Paige (Holly Taylor) die in het laatste seizoen nauw samenwerkt met haar moeder, terwijl Philip zich overgeeft aan het mondaine (een avond line dancing). De laatstgenoemde ex-spion krijgt op een gegeven moment slechte nieuws te horen van Oleg: zijn vrouw begeeft zich op glad ijs. In de laatste scène van de eerste aflevering wacht hij haar op in het holst van de nacht, met de intentie om haar in de woonkamer alles op te biechten. De uitgeputte Elizabeth wil echter niet luisteren en prefereert een goede nachtrust. Laten we hopen dat deze gemiste kans – dat zij het niet weet van hem -  niet de rest van het seizoen zal verknallen. Dan zit je immers de resterende afleveringen naar de tv te schreeuwen: zeg het!