Firefly Lane S02E01: wijsheid komt niet per definitie met de jaren

Foto credits: Diyah Pera / Netflix

Het fascinerende aan Firefly Lane is dat de makers al vanaf de eerste aflevering van het eerste seizoen de suggestie wekken dat de verschillende tijdlijnen – midden jaren 70; ergens in de jaren 80; aan het begin van de 2000’s – voortdurend invloed hebben op de boezemvriendschap tussen de hoofdpersonen Tully (Katherine Heigl) en Kate (Sarah Chalke). Dat is natuurlijk ten dele zo: ontwikkelingen uit hun tienerjaren weerklinken in het nabijere verleden. Maar ook andersom gebruikt showrunner Maggie Friedman soms een gebeurtenis uit het heden om een voorval uit het verleden te bespreken.

Deze constructie heeft tot gevolg dat de oudere Tully en Kate rondere personages zijn dan hun jongere versies. Het is alleen spijtig dat die vooruitgang – wijsheid komt met de jaren – niet altijd even goed zichtbaar is, omdat het wordt overvleugeld door melodrama. Zoals aan het begin van het tweede seizoen: Kate’s ex Johnny (Ben Lawson) is tijdens zijn werk als embedded journalist in de Tweede Irakoorlog gewond geraakt door een bermbom. Tully – die zelf vanwege van de perikelen uit vorig seizoen wordt aangeklaagd voor 10 miljoen dollar en naarstig op zoek is naar een nieuwe presentatieklus op televisie – chartert zodra ze dit nieuws verneemt een privévliegtuig voor Kate en haarzelf.

In het verleden toont Friedman waarom Tully zoveel over heeft voor haar besty. Maar soms lijkt het wel alsof de levens van de twee vrouwen telkens worden gereduceerd tot ruzies over vriendjes en seks enerzijds en indringende tragedies anderzijds. Waar zijn al die andere banalere of minder impactvolle zaken die het leven mooi en lelijk maken? De opzet van Firefly Lane is niettemin ook in het tweede seizoen tamelijk ambitieus, en de twee actrices brengen genoeg gewichtigheid in de scènes om de kijker in ieder geval te prikkelen. Firefly Lane is net-niet-televisie waarin je kunt zien hoe geniaal het had kunnen zijn – dus blijf je kijken.