Disenchantment S03E01: qua grappen geenszins aan kracht ingeboet

In het vorige seizoen zagen we hoe Bean (Abbi Jacobson) door Odval (Maurice LaMarche) en de Druidess (Tress MacNeille) werd beschuldigd van een moordpoging op haar vader Koning Zog (John DiMaggio). Beans broertje Derek (ook gespeeld door MacNeille) werd vervolgens aangesteld als de nieuwe heerser, en hij – gemanipuleerd door Odval en de Druidess – veroordeelde zijn zus tot de brandstapel, waar ze op miraculeuze wijze uiteindelijk aan wist te ontsnappen. Waarop ze met haar souffleurs Elfo (Nat Faxon) en Luci (Eric Andre) belandde in de catacomben van het kasteel, waar haar moeder Dagmar (Sharon Horgan) woont met een groep Trogs (irritante wezentjes).

In het derde seizoen – eigenlijk het eerste deel van het tweede seizoen, waarvan het tweede deel in de maak is – zien we hoe Derek zich schuldig voelt over Bean, terwijl hij op last van Odval allerlei nieuwe maatregelen instelt in het rijk: alcohol, gokken, verkoop zonder vergunning en onwettelijke seks worden verboden. Zelfs komedie is uit den boze – ja, zeer ironisch. Dus komt een varken op een gegeven moment bij Derek klagen dat de maatregel voor hem en zijn soortgenoten betekent dat ze niet meer zorgeloos in de stront kunnen rollen, aangezien ongedwongen en eenvoudig plezier tot het verleden behoort en strafbaar is geworden.

Enfin, net als in eerdere seizoenen draait het om de macht in het rijk, en hebben de scenaristen weer een draai gegeven aan het verhaalwiel. Aan de ene kant is het knap dat Disenchantment binnen korte tijd, vanaf 2018, een merk is geworden binnen het Netflix-paradigma, aan de andere kant is de inzet – kwade krachten verslaan; de macht herstellen – opnieuw hetzelfde. Disenchantment moet het dan ook hebben van alles wat tussen de regels wordt gezegd en geïnsinueerd, en daarin heeft de sitcom geenszins aan kracht ingeboet. Zoals wanneer Zog in een lijkkist zijn kasteel uit wordt gereden en hij klaagt over het enge geluid van de houten wielen over de kinderkopjes op de weg, een heerlijke meta-opmerking.

Of wanneer Odval Derek na de (mislukte) executie van zijn zus complimenteert met diens koninklijke barbarisme. Het is een groteske opmerking die uitstekend past in de verhaalwereld waarin de schrijvers nog steeds dramaseries als Game of Thrones en Vikings beschimpen en parodiëren. Zo zagen we in de laatste seizoenen van de eerstgenoemde fantasyreeks eveneens hoe een religieuze zeloot allerlei zondigheden wilde bestraffen, en hoe er verzet ontstond tegen zijn beleid. In dat opzicht doet komedie in Disenchantment, ook als het wordt verboden – wink, wink – precies wat het doet: ferm, en met souplesse, tegengas bieden tegen kwade mensen.