Vikings S06E11: Ivar schmiert en tiert als de beste

De kluchtigheid waar Vikings intussen om bekendstaat openbaart zich opnieuw in het tweede deel van het zesde seizoen wanneer de 14-jarige prins Igor (Oran Glynn O‘Donovan) opmerkt dat hij na een paar bloederige veldslagen tegen de Vikingen zelf eens een mens wil vermoorden. Waarop zijn mentor Oleg (Danila Kozlovsky) zijn protegé toevertrouwt dat er hopelijk een dag zal zijn waarop Igor zich niet eens meer zal herinneren hoeveel mensen hij heeft vermoord. Een paar scènes later is het tijd voor Igors vuurproef: de jongeling mag koning Olaf (Steven Berkoff), die gevangen is genomen door de Russen, executeren door hem in de hens te zetten.

Dat smaakt vast naar meer want moordlust en expansiedrift tieren welig in Igors familie. Hoewel de bovengenoemde scènes vooral, en misschien onbedoeld, hilarisch zijn. En terwijl Oleg zijn neefje – dé wettelijke erfgenaam van het Russische rijk – voor zich heeft gewonnen, probeert Ivar (Alex Hogh Andersen) de Rus die hij dient een hak te zetten door eveneens op de tiener in te praten. Zo van: je vader maakt mij straks koning van een Scandinavisch rijk, maar hij blijft dan de werkelijke dictator, terwijl jij hier eigenlijk ook recht op hebt. Het is achterkamertjespolitiek, maar dan gesitueerd op een paardenwagen.

En Hogh Andersen kan schmieren en tarten als de beste. Tegelijkertijd zien we dat Bjorn (Alexander Ludwig) nog leeft – het lijkt even alsof hij al opgebaard ligt op een schip maar hij heeft nog genoeg energie in zich om de Russen, die aan de winnende hand lijken, een grote klap toe te brengen aan het einde van de aflevering, met steun van de troepen van koning Hakon (Mishaël Lopes Cardozo) die op zijn beurt verraad pleegt door zich te melden bij Oleg en wordt vermoord door Olegs secondant kapitein Ganaatar (Andrei Claude). Op IJsland bereidt Ubbe (Jordan Patrick Smith) intussen zijn queeste naar Noord-Amerika voor.

Er gebeurt, zoals gebruikelijk, veel in de seizoensopener. De kaarten zijn opnieuw geschud voor een laatste bloederige strijdronde. Waarin goed (de Vikingen) ongetwijfeld kwaad (de Russen) zal verslaan. Overigens is het markant dat in hedendaagse verbeeldingen van Scandinavië, denk bijvoorbeeld aan de welbekende misdaaddrama’s, Rusland ook telkens wordt opgeworpen als het grote kwaad. In die zin is er in 1000 jaar niets veranderd. Of spelen de makers vakkundig in op de huidige wereldperikelen? Met hoofdrolspelers die zich graag laten verleiden door populistische prietpraat van gewiekste demagogen? Want wat zou Ivar ‘The Boneless’ zijn zonder zijn retorisch talent?