Dear White People S03E01-02: een vreemde wending

Het nieuwe studiejaar is aanstonds en Al (Jemar Michael) leurt met een petitie die niemand wil tekenen. De zucht naar activisme is voorbij. Sam (Logan Browning) is klaar met haar geëngageerde radioprogramma; haar hartsvriendin Joelle (Ashley Blaine Featherson) zwaait nu weinig passievol de scepter over ‘Dear White People’. De personages ogen uitgeblust, alsof er niets meer is om voor te strijden. Terwijl vorig seizoen nog eindigde met de wetenschap dat er in de wandelgangen van de universiteit van Winchester weleens een illuster en geheim zwart genootschap zou kunnen bestaan.

In de openingsaflevering van het derde seizoen blijkt dat Sam en Lionel (DeRon Horton) het gezelschap hebben gevonden. Acteur Giancarlo Esposito speelde al twee seizoenen de voice-over van de serie, en blijkt betrokken bij de esoterische club. Hij trakteert Sam en Lionel op een verborgen plek op een nogal vervelend college. Waarop beide zelfbenoemde padvinders het hazenpad kiezen, ze zijn klaar met hun idealisme. Of zoals Sam stelt: ‘Nog meer raadsels? Dit lijkt wel het derde seizoen van een Netflixshow.’ Een soortgelijke grap wordt later nogmaals gemaakt. Alsof de serie zich bewust is geworden van zijn eigen bestaan.

Maar dit bewustzijn heeft ook een keerzijde. Justin Simien, de showrunner van Dear White People, gooit het ditmaal over een andere boeg. Zijn komedie is niet meer volledig geworteld in een zekere realiteit, maar leunt hevig op concepten geleend uit Black Mirror en aanverwante shows. Er klopt iets niet, maar je kan je vinger er (nog) niet op leggen. De vraag is of dit werkt. Want het was de laatste 20 afleveringen kraakhelder waar Dear White People voor stond: de luide omarming van inclusiviteit. Nu gaat het over de door wetenschapper Abraham Maslow bedachte ordening van behoeftes, en worden er parodieën op The Handmaid’s Tale getoond.

Er zijn nog wel archetypische ‘Dear White People’ fenomenen te ontwaren: zo zien we een vrouwelijke journalist die een artikel wil pitchen voor het humorblad Pastiche, maar ze wordt voortdurend overstemd door de mannen in de ruimte. Wellicht zal zij in de loop van het seizoen iets significants kunnen betekenen.

In tegenstelling tot de voorgaande seizoenen begint Dear White People ondanks de bij vlagen messcherpe dialogen met een ietwat valse start. De mankementen kunnen nog worden hersteld, maar dan moet de schade wel ingehaald worden. Want eigenlijk willen we meer van hetzelfde.