Carnival Row S01E01-04: prachtige plaatjes, lakse liefde

Liefhebbers van fantasy kunnen vanaf aanstaande vrijdag hun hart ophalen. Niet alleen is dan op Netflix het eerste seizoen van The Dark Crystal: Age of Resistance te zien – daarover snel meer – bij Amazon Prime Video gaat ook Carnival Row van start.

In tegenstelling tot The Dark Crystal speelt Carnival Row zich nog wel op een soort van aarde af, maar dan wel eentje waar zowel mensen als mythische wezens met elkaar samenleven. Nou ja... samen… De meeste menselijke bewoners van metropool de Burgue (denk Victoriaans Londen) zijn hun sprookjesachtige buren, ook wel laatdunkend ‘critches’ genoemd, liever kwijt dan rijk. Dat de critches in kwestie vaak geen andere keuze hebben, bijvoorbeeld wanneer je, zoals in het geval van fee Vignette ‘Vini’ Stonemoss (Cara Delevingne, Suicide Squad , Valerian), je leven in je thuisland niet meer zeker bent, is niet hun probleem.

Alsof al die openlijke xenofobie en vijandigheid nog niet genoeg is, wordt een van de achterbuurten van de Burgue – Carnival Row – ook nog geteisterd door een mysterieuze bloeddorstige seriemoordenaar, die het op de levens en de levers van de critches lijkt te hebben voorzien. Aan politie-inspecteur Rycroft ‘Philo’ Philostrate (Orlando Bloom, The Lord of the Rings, Pirates of the Carribean) de haast onmogelijke taak om de dader te pakken.

Het moet gezegd: de aankleding en invulling van deze wondere half-mens-half-sprookjeswereld is prachtig. De sfeer en het moordmysterie doen denken aan de tv-serie Ripper Street , waarin Matthew Macfadyen als inspecteur Edmund Reid de straten van Londen veilig moest houden. Tegelijkertijd zijn er kosten noch moeite gespaard om de mythische wezens tot leven te laten komen. Vooral de faunen (half geit, half mens) en de ‘fae’ oftewel feeën, mensachtige wezens met prachtig glanzende libellenvleugels, zijn een plaatje.

Dan is het wel extra jammer dat dat wat het kloppende hart van de serie zou moeten zijn – de alles overbruggende liefde tussen mens en fae – wel wat leven kan gebruiken. Vini en Philo vallen elkaar in de armen omdat het script dat van hen verlangt. Hun hemelbestormende romance gaat niet veel dieper dan de oneliners uit de alombekende ‘Liefde is…’-stripjes die tekenaar Kim Casali in de jaren zestig maakte.

Als voorbeeld: Vini is, begrijpelijkerwijs, een tikkeltje gepikeerd wanneer ze ontdekt dat Philo haar al die jaren expres heeft laten geloven dat hij overleden was. Zijn verklaring: ‘Loving you meant letting you go.’ Liefde is… je loslaten… en doen alsof je dood bent (van die tegelwijsheid heeft Casali dan weer nooit een strip gemaakt).

Eigenlijk zijn de randpersonages consequent interessanter. Van de kleine, maar zeker niet onbelangrijke rollen van karakteracteurs als Simon McBurney (Tinker Tailor Soldier Spy) als worstelende theatermaker en Alice Krige (Borg-koningin in Star Trek: First Contact) als heks, tot de meer uitgebreide verhaallijntjes, zoals die over de nuffige Imogen Spurnrose (Tamzin Merchant, Salem, The Tudors) en haar nieuwe, tweederangs (want faun), buurman Agreus Astrayon (David Gyasi, Interstellar, Cloud Atlas). En laten we eerlijk zijn: wanneer de rol van liefhebbende echtgenote van een vooraanstaand politicus (Jared Harris, Chernobyl , The Terror ) wordt gespeeld door Indira Varma (Ellaria Sand uit Game of Thrones ) dan is het natuurlijk wachten op smakelijke intriges.