Blood Red Sky: vampiers in een vliegtuig

Films over kapingen zijn er inmiddels in overvloed. Films waarin passagiers tot hun afschuw ontdekken dat er een monster aan boord is, idem. Zelfs een mash-up tussen die twee concepten is niets nieuws – Deep Rising deed het al in 1998. Dus toen Duitse filmmakers Stefan Holtz en Peter Thorwarth de pen ter hand namen voor hun nieuwste project Blood Red Sky, wisten ze ongetwijfeld al dat originaliteit een heikel punt was. Niet noodzakelijkerwijs een obstakel – er is een reden dat we keer op keer plaatsnemen in het pluche om onze favoriete genres op het witte doek te bekijken. Voorwaarde is wel dat het goed uitgevoerd wordt, of op z’n minst met een dikke knipoog. En daarin schiet dit humorloze spektakel hopeloos tekort.

In Blood Red Sky reist jonge moeder Nadja (Peri Baumeister, Peitruss) af richting New York met haar zoon Elias (Carl Anton Koch), in de hoop dat een experimentele behandeling haar kan genezen van een mysterieuze aandoening. Dat haar vliegtuig daar niet zal aankomen, verraadt regisseur Thorwarth bij voorbaat al: de film opent met een noodlanding op een RAF-vliegbasis in Schotland. Slechts één kind klautert uit het vrachtruim, maar de kleine Elias is te getraumatiseerd om te vertellen wat er is gebeurd. Daarvoor springen we terug in de tijd, wanneer de passagiers aan boord gaan maar het duidelijk al geen koek en ei is. Daarvoor is Nadja te schichtig, en wisselen haar medereizigers net iets te vaak een veelbetekenende blik uit. Al snel springt een vijftal mannen in actie onder aanvoering van hun teamleider Berg (Dominic Purcell, Prison Break). Als een goed geoliede machine nemen de kapers controle over vlucht Transatlantic 473, maar hun teamlid Eightball (Alexander Scheer) krijgen ze niet in bedwang. Wanneer Nadja zijn regels verbreekt, schiet hij haar zonder aarzelen neer. Het enige probleem? Nadja kan niet dood. Of is al dood, afhankelijk van hoe je een vampier omschrijft. En met al dat onweerstaanbare bloed in het luchtruim duurt het niet lang voor de kapers ontdekken dat er een groter gevaar aan boord is.

Er zijn verschillende redenen waarom Blood Red Sky niet werkt, ondanks een simpel maar veelbelovend concept. De belangrijkste is regisseur Thorwarths keuze om de moeder-zoonrelatie tussen Nadja en Elias op de voorgrond te plaatsen. Hij stuurt nadrukkelijk weg van de kaping als bron van spanning. In plaats daarvan richt hij zich op Nadja’s worsteling tussen het beschermen van haar zoon tegen de kapers, en het beschermen van haar zoon tegen haarzelf. Haar bloeddorstige voet staat de gehele film stevig op de rem, en daardoor krijgen we nooit de voldoening van Nadja die de volledige wraak van Dracula uitstort over haar kwelgeesten.

Daarnaast bewijst de regisseur zichzelf geen dienst met zijn continue reeks nodeloze flashbacks die de actie onderbreken. In dramatische terugblikken zien we Nadja haar man verliezen aan een vampieraanval, en zelf gebeten worden. We zien haar worstelen met de zorg voor baby Elias en haar angst voor daglicht. Het is achtergrondinformatie die de kijker niet nodig heeft, en die wordt ingezet juist op het moment dat de spanning in de cabine oploopt.

Bovendien leidt de verlegde focus ertoe dat de belangrijkste plottwists – de kaping en Nadja’s ontmaskering als vampier – vrijwel aan het begin redelijk achteloos worden onthuld. De film zet wel nieuwe plotlijnen uit over de beweegredenen van de kapers en hun einddoel, maar geeft zijn personages niet de ruimte om deze te voltooien. Zo hadden we meer willen zien van de scène-stelende Scheer, die de opdracht helemaal begrepen heeft met zijn over-the-top vertolking van psychopaat Eightball. Ook het geloofwaardige spel van Kais Setti ( Dogs of Berlin ) als natuurkundige Farid is verspild aan een onafgemaakte list waarin de passagiers met een Arabische achtergrond de zwartepiet toegespeeld krijgen. Uiteindelijk worden alle spelers gereduceerd tot randfiguren in een relaas over moeder en zoon. Baumeister maakt er het beste van met haar geweldige performance, zij het gehinderd door een ongemakkelijk ogend bitje. Maar op alle momenten die ertoe doen, richt Thorwarth zijn lens op Elias. En hoewel Koch dapper zijn best doet, komt er te veel gewicht terecht op de schouders van het jonge acteurtje.

Het maakt Blood Red Sky tot een zwaarmoedig melodrama, terwijl alle ingrediënten beschikbaar zijn voor een komisch actiespektakel zoals Snakes on a Plane. De gehele opzet van geraffineerde huurlingen die onverwachts te maken krijgen met Nosferatu die roet in het eten gooit, ontlokt al een lach. Een feit dat Holtz en Thorwarth, die hiervoor samenwerkten aan de misdaadkomedie Der Letzte Bulle, niet kan zijn ontgaan. Helaas, ze kozen anders, en gaven ons een film die net zo dor en doodserieus is als zijn ondode protagonist. We missen die knipoog die Blood Red Sky een eigen persoonlijkheid had kunnen geven, en dat onderschrijft alleen maar verder dat deze Netflix Original zich niet kan meten met de klassiekers waarvan zijn makers gretig lenen.