#blackAF S01E01-03: gerecycled materiaal in meta-komedie

In 2018 tekende showrunner Kenya Barris een driejarige miljoenendeal met Netflix, waarmee hij exclusief series voor de streamingdienst produceert. Barris is het brein achter series zoals The Game, Black-ish , Grown-ish, Mixed-ish - allen gericht op de zwarte Amerikaanse ervaring. De achtdelige comedyserie #blackAF is gebaseerd op zijn eigen leven en in de mal gegoten van de meta-sitcom Curb Your Enthusiasm.

In #blackAF is Barris (de showrunner toont summiere acteerkwaliteiten) te zien als een narcistische vader van zes kinderen die probeert te wennen aan zijn verworven rijkdom en zijn opgebouwde televisie-imperium. De serie speelt zich grotendeels af in zijn huishouden, waar zijn fictieve tienerdochter Drea (Iman Benson) een documentaire over haar familie filmt om deze mee te sturen bij haar inschrijving voor de filmschool van New York University. Kenya regelt een studio, dure productieapparatuur en een cameraploeg van zeven personen die de familie volgt.

Barris’ gezin bestaat uit een bonte verzameling verwende kinderen: drie jongens en drie meisjes. Naast Drea is er de oudste dochter Chloe (Genneya Walton) die studeert in Californië; de 12-jarige slimme Izzy (Scarlet Spencer); de 10 jaar oude Pops (Justin Claiborne) is het gevoelige kind; de 8-jarige Kam (Ravi Cabot-Conyers) heeft het ‘gezicht van een engel’ maar liegt vaak en veel; en de 3 jaar oude Brooklyn (Richard Gardenhire Jr.). Zijn kroost vraagt continu aandacht, net zoals zijn vrouw Joya (Rashida Jones, die het beste acteerwerk levert in de serie), en zijn onderbetaalde assistent Danny (Gil Ozeri). De kinderen hebben een flinterdunne karakterisering en de humor die uit de interacties  voortvloeit reikt vaak niet verder dan een vader die een ‘hekel’ heeft aan zijn verwende nageslacht.

Cameo’s van bekende mensen zoals showrunner Steven Levitan – het brein achter de sitcom Modern Family - worden afgewisseld met zoomlenzen en zwepende camera’s, om de kijker eraan te herinneren dat het gaat om een mockumentary. Daarnaast tonen de eerste afleveringen al snel dat er niet een overkoepelend script is, maar dat Barris en de scenaristen iedere probleem dat hij in zijn bevoorrechte leven tegenkomt al snel koppelt aan structureel racisme.

Hoewel de afleveringen korte humoristische momenten hebben, wordt de flow onderbroken door een kort segment waar Drea iets uitlegt over verschillende onderwerpen – zoals zwarte mode, gentrificatie, volwassenheid en ‘Juneteenth’ – wat vervolgens wordt afgewisseld met flauw materialisme, middels grappen over luxe auto’s en weelderige vakanties. Anno 2020 zijn de onderwerpen uit #blackAF niet vernieuwend. Niets mis mee, maar Barris brengt geen verfrissende invalshoek of een aaneenschakeling van grappige scènes.

In de kern gaat de serie om een narcistische vader die zich continu bezighoudt met ‘zwartheid’ – zijn dochter noemt hem dan ook een ‘rassenprofiteur’ omdat hij telkens onderzoekt hoe zwart hij wil zijn. Het is eigenlijk een rookgordijn, want ondertussen maakt hij zich eigenlijk alleen maar druk om de schijn hoog te houden voor de buitenwereld. #blackAF is uiteindelijk een verwaterde bewerking van zijn succesvolle serie Black-ish. De serie onderstreept dat Barris nieuwe ideeën dient te ontwikkelen.