Wolf Creek S02: erg slecht en toch blijf je kijken

In het tweede seizoen van Wolf Creek is de outback – het territorium van seriemoordenaar en culticoon Mick Taylor (John Jarratt) - opnieuw de plaats van handeling. De moordlustige bushman met zijn doldwaze blik heeft het opnieuw gemunt op een groep toeristen, die onder begeleiding van een type à la Crocodile Dundee de wonderschone doch onleefbare, onontgonnen gebieden gaan verkennen, in een voertuig dat zich laat omschrijven als een kruising tussen een toerbus en een jeep. Dat levert schitterende panorama’s op van een gebied ‘ter grootte van Texas’, waar het eerste dorp zich 500 kilometer verderop bevindt.

Over Texas gesproken: dáár haalt de maker van Wolf Creek, Greg McLean, wederom zijn inspiratie vandaan. Of beter gezegd: The Texas Chainsaw Massacre (1974): de horrorklassieker over adolescenten die in de 'middle of nowhere' achterna worden gezeten door de welbekende man met de kettingzaag. Die film betekende de opmaat naar een volstrekt nieuw genre: de slasherfilm. En bij een nieuw genre horen conventies. Dan valt te denken aan een gewelddadige antagonist, een goedmoedige protagonist (vaak een vrouw, de 'final girl' genoemd) en een opmerkelijk moordwapen (zie de kettingzaag).

Ook van belang bij het slasher-genre, is dat de films – of dit geval televisieserie, maar Wolf Creek is een spin-off van twee vermaarde slasherfilms, waarin Mick eveneens acte de présence geeft – niet te lang duren. De slasher is in beginsel niet per se de meest hoogdravende kunstvorm: de personages moeten gewoon heerlijk op de hielen gezeten worden door de boosdoener, te veel expositie – lees: verdieping van de personages – kan die spanning in de weg zitten. Dat is waar Wolf Creek in het eerste seizoen mee kampte. En daar wringt opnieuw de schoen: vijf uur (int totaal zes afleveringen) is te lang. Die duur heeft tot gevolg dat de makers een dappere maar zinloze poging doen om de lacunes – je kan niet vijf uur volstoppen met achtervolgingsscènes – te vullen met drama.

De interactie tussen de personages is echter – zoals een slasher betaamt – houterig en inspiratieloos. Wat maakt het ook uit, ze zullen uiteindelijk – of waarschijnlijk, geen spoilers hier – allemaal worden afgemaakt. Dus zien we na de schitterende openingstune – een zwoele bewerking van Men At Work met Down Under – een groep extraverten die hun bagage inladen in het gevaarte waarmee ze twee weken onderweg zullen zijn. En wat zijn ze gelukkig, op een enkeling na. Zo is de reis voor een echtpaar ‘de laatste kans’, een soort laatste huwelijkstest. Met hun reisgenoten delen ze hun sores, en allerlei andere volstrekt irrelevante platitudes.

De dialoog van Mick himself is een stuk geestiger, in gesprek met zijn kameraad en wapenverkoper Tommy. ‘Ik kijk niet naar die misdaadshows, die zijn me te gewelddadig.’ Maar koffietijd is voorbij, en Mick – zo iemand die niet weet waarom ie doet wat ie doet – begint weer aan een nieuwe slachting. Zodra de toeristen door hebben dat hun levens worden bedreigd, openbaart zich bij de sommigen een overlevingsinstinct en bij anderen irrationele denkbeelden, zoals gebruikelijk in dit soort narratieven. Denk bijvoorbeeld aan The Walking Dead waar het ene personage rondloopt als een kip zonder kop, en de ander de rol van de held op zich neemt.

Seizoen twee van Wolf Creek is, het bovengenoemde in ogenschouw nemende, überhaupt een ontzettend slecht geschreven, voorspelbare reeks, met amper spanning (de moordenaar ken je immers al enigszins). Toch blijf je kijken naar de idioten die keer op keer de tie-wrapjes om hun handen loswrikken, en dan weer op de vlucht slaan, weg van Mick. Je raakt benieuwd naar de wijze waarop de Australische Ted Bundy nu één van z’n slachtoffers zal toetakelen, in scènes die klunzig overgekomen, met goedkoop ogende, in postproductie toegevoegde bloedspetters. Wellicht komt dit omdat Mick – een psychopaat pur sang – de sadist in ons wakker maakt. En af en toe is dat geoorloofd.