We Have a Ghost: onbedoeld lachwekkend

Foto credits: Scott Saltzman / Netflix

Stranger Things heeft de carrière van David Harbour (sheriff Jim Hopper in de Netflix-reeks) een flinke boost gegeven. Dus was het kennelijk tijd voor een hoofdrol: in We Have a Ghost speelt hij de geest uit de titel. Een doorzichtige entiteit genaamd Ernest, die vastzit in een griezelige villa – zo’n huis waar je in de nachtelijke uurtjes niet zou willen zijn. Het gezin van Frank (Anthony Mackie) verhuist uit pure noodzaak, ze zijn blut, naar Ernests hangplek. Daar is Franks zoon Kevin (Jahi Di’Allo Winston) de eerste die kennismaakt met het spook. Dat is eerst even schrikken, totdat Ernest een zachtmoedig wezen blijkt te zijn.

Kevin besluit te achterhalen waarom Ernest vastzit in het huis en begint zijn huisgenoot ook te filmen. De video’s die hij online plaatst gaan meteen viral en het gezin wordt samen met Ernest uitgenodigd in talkshows. Al die aandacht trekt echter ook kwaadwillende types aan. Zoals een mysterieus personage gespeeld door Tig Notaro, die in Ernest het bewijs ziet dat ‘spectrale verschijnselen’ echt bestaan. Het duurt daardoor niet lang voordat de boel uit de hand loopt, er is iets met de CIA, en Frank en Ernest belanden - op de muziek van Deep Purple en AC/DC - in een achtervolgingsscène. De rest laat zich wel raden.

We Have a Ghost is geenszins een originele film. En ook nog eens langdradig; hij duurt ruim twee uur. Harbour is charismatisch maar oogt ook wat koddig, bijna lachwekkend, vanwege de CGI waarmee hij transparant is gemaakt. Het is in die zin moeilijk om Ernest serieus te nemen. En dat geldt ook voor de film an sich.