War of the Worlds S01E01-02: de aliens komen!

Foto credits: FOX

Het lijkt een dag als alle andere wanneer wetenschapper Chloe Dumont (Stéphane Caillard) – denk een Franse Jodie Foster in Contact - een mysterieus signaal vanuit de ruimte waarneemt. Het signaal heeft geen natuurlijke oorsprong, dus dan is er maar één optie mogelijk: dit is bewijs van buitenaards leven! Maar waarom neemt deze buitenaardse entiteit juist nu contact met ons op? Dat willen de leden van de NAVO die Dumont speciaal vanuit haar laboratorium in de Franse Alpen naar Brussel hebben laten overvliegen graag van haar weten. Dumont kan het niet met zekerheid zeggen. ‘Misschien waren ze naar ons op zoek.’

Iemand die een beetje bekend is met de achtergrond van (The) War of the Worlds – ooit begonnen als een sciencefictionboek van H.G. Wells, daarna vertaald naar een hoorspel door Orson Welles , en vervolgens nog een aantal maal verfilmd, onder anderen door Steven Spielberg met Tom Cruise – weet wel dat deze E.T.’s maar weinig goeds met de aarde en vooral met de mensheid voor hebben.

Iets waar neurowetenschapper Bill Ward (Gabriel Byrne, Hereditary ) overigens niet echt van op kijkt. Wanneer de overheid je zegt dat je niet in paniek moet raken, zo redeneert hij, is dat precies wat je wèl moet doen. Helaas ziet zijn ex (Elizabeth McGovern, Downton Abbey) zijn waarschuwingen vooral als een manier om zich weer haar leven binnen te wurmen.

Wie bij War of the Worlds groots spektakel verwacht, komt deze eerste twee afleveringen van een koude kermis thuis. Natuurlijk snappen we dat een Europese coproductie van StudioCanal, Canal Plus en de Europa/Afrika-tak van Fox Networks Group niet automatisch een even dikke buidel heeft als Steven Spielberg. (Er komt dit najaar ook een BBC-miniserie uit, die zich afspeelt in het Engeland van begin twintigste eeuw.)

Aan de andere kant, als er iemand is die liet zien dat je ook met weinig veel kan doen, dan was het Spielberg in zijn vroege jaren. Een simpele haaienvin is enger dan een hele, uiterst wispelturige mechanische haai. De grootste verrassing van de eerste twee afleveringen van War of the Worlds is hoe ongeïnspireerd de oplossingen zijn. Toch best verrassend, aangezien de maker, Howard Overman, ook Future Man , Misfits en Crazyhead creëerde.

Op het moment dat de aliens aan het einde van de eerste aflevering met een simpele druk op de knop het grootste gedeelte van de mensheid uitroeien, zitten de helden toevallig allemaal veilig weggeborgen in afgesloten metalen ruimtes, of onder de grond. Asielzoeker Kariem (Bayo Gbadamosi) had zich net verstopt in een lege olietank, Jonathan Gresham (Stephen Campbell Moore, The History Boys) raakte net met zijn auto te water, en zijn familie (Natasha Little, Daisy Edgar-Jones en Ty Tennant) schuilden in een Londense metro.

Goed nieuws voor hun, maar het betekent ook dat we van de buitenaardse genocide helemaal niets mee krijgen. We zien alleen de levenloze lichamen achteraf, een handvol per keer. Toegegeven, de angstaanjagende alien-tripods die in Spielbergs versie willekeurig mensen vernietigden sloegen ook nergens op - waarom vaporiseer je je primaire voedingsbron? – maar zorgden wel voor drama en sensatie. Hoeveel kost het om die handvol acteurs die nu voor dood spelen daarvoor ook even dood te zien neervallen? Of ze op zijn minst een bloedneus te geven? Het eerste echte contact met aliens vindt plaats in aflevering twee (duidelijk geïnspireerd op de aflevering Metalhead in Black Mirror), maar is dan weer zo knullig geschoten en geknipt, dat je je eigenlijk pas realiseert wat er aan de hand is wanneer de eerste confrontatie zo goed als voorbij is.

De eerste twee afleveringen bevatten wel meer gemiste kansen, met name in de uitwerking van de personages. Heel in de verte heeft Gabriel Byrnes Bill Ward wel wat weg van David Levinson (Jeff Goldblum) uit Independence Day, ook een wetenschapper die al net iets eerder in de gaten heeft waar het buitenaardse signaal nu werkelijk voor dient en die vervreemd is van zijn vrouw, maar daar houden verder de vergelijkingen wel op. Van de familie Gresham weten we helemaal weinig meer dan dat Jonathan bijna overspel wilde plegen en dat de dochter (Edgar-Jones) blind is en daarom als enige van de personages het buitenaardse signaal wel kan horen (want ze is blind, snap je?).

Natuurlijk, er zijn nog zes afleveringen te gaan. Misschien heeft Overman alle spanning, sensatie en karakterontwikkelingen voor later bewaard. Maar wil je daar wel op wachten?