Vaders & Zonen: aandoenlijk rollenspel

Foto credits: Millstreet Films

Broers Loet (Fedja van Huêt) en Winnie (Guido Pollemans) leven van het pensioen van hun vader. Als hij komt te overlijden dan zien ze geen enkele reden om dat te veranderen en verzwijgen ze dit voor hun omgeving. Totdat de nieuwe huisarts in het dorp haar cliënt – vaderlief had serieuze hartklachten – graag eens in levenden lijve wil zien. Snel gaan Loet en Winnie in een nabijgelegen bejaardentehuis op zoek naar een surrogaat: misschien wil Rink-Jan (Kees Hulst) tegen een vergoeding 10 minuten fingeren dat hij hun vader is? Rink-Jan, die terminaal ziek is, stemt in en neemt al snel permanent de vaderrol in. Hij wordt de vader die Loet en Winnie gewenst hadden en leert hen van het leven te genieten.

Het lijkt erop dat de broers een traumatische jeugd hebben gehad en leven als een soort kluizenaars. Met de komst van Rink-Jan – een eloquente kunstliefhebber die graag voor zijn dood nog Victory Boogie Woogie van Piet Mondriaan wil zien – leren de twee zich ontplooien. Geen vissticks meer maar slavinken met aardappelen en groente. Ook laat Rink-Jan zijn nieuwbakken zoons kennismaken met de magie van de crème brûlée. Dit alles klinkt nogal kneuterig en dat is Vaders & Zonen onmiskenbaar. Filmmaker Jörgen Scholtens acteerde eerder al in Harkum , ook zo’n voorbeeld van oud-Hollandse kneuterigheid – en co-scenarist Daan Windhorst schreef hiervan een aantal afleveringen.

Vaders & Zonen speelt zich af in een tijdloos Nederland; een dorps Nederland uit vervlogen tijden met kazige wegrestaurants en buurtsupers. Die insteek levert een ontroerende vorm van absurdisme op: zo fungeert jeu de boules - ook zo'n archaïsche bezigheid - in de film als de manier om dichter tot elkander te komen.

Rink-Jan is hierin het sleutelfiguur: Hulst zet een intrigerend vader neer, zoals wanneer zijn personage aan het begin van de film aan Loet en Winnie vraagt wat voor vader hij eigenlijk moet spelen. ‘Hoe beweegt hij?’; ‘hoe ziet hij eruit?’ Rink-Jan duikt in die zin in de rol die hij misschien altijd al wel had willen spelen, terwijl hij de broers laat zien dat ze in het leven een andere rol kunnen spelen. Er ontstaat dus gaandeweg een symbiose tussen de drie. In een film die niet per se heel authentiek is, maar wel bij vlagen onderhoudend.