Titane: Gouden Palm van Cannes, maar toch flauwekul-film

Foto credits: Gusto Entertainment

Eigenlijk gaat het nergens over, behalve terloops de thema’s identiteit en transgender, wat vermoedelijk de redenen zijn waarom de politiek correcte jury in Cannes deze film de Gouden Palm gaf. Maar het is echt een nogal saaie, onsamenhangende film met slechts een paar boeiende ideeën. En een teleurstelling na haar schokkende en pregnante debuutfilm Raw , die iedereen zeker moet zien.

Een jong meisje heeft een auto-ongeluk en krijgt daarna een plaat titanium in haar hoofdje. Ze raakt zo gebiologeerd door auto’s en auto-ongelukken dat ze model wordt op auto-expo’s, waar ze wordt bedreigd door zieke fans. Ze haalt fataal uit met een dodelijke haarspeld en wordt daardoor een moordenaar tegen wil en dank. Ze verandert, om uit de handen van de politie te blijven, haar uiterlijk in dat van een vermiste jongen (spoiler: je wilt de scène waarin ze haar neus kleiner maakt niet zien) en wordt door diens vader willens (en half wetens) voor die zoon versleten. Dat levert tederheid op, die de film goed kan gebruiken.

Titane probeert een hippe film te assembleren uit elementen die David Lynch en David Cronenberg al veel beter gebruikten. En recent ook David’s zoon Brandon Cronenberg in zijn superieure body-horror-film Possessor.

Titane gaat eigenlijk nergens over en het is armoedig dat de film een Gouden Palm kreeg. Het gebruik van de muziek van Bach is een kleine troost.