The Two Popes: intens indrukwekkend Rooms spektakel

Net zoals recent in The Irishman en in The Favourite is het een tamelijk zeldzame en erg fijne ervaring om heel erg goede acteurs of actrices elkaar zo geslaagd te zien uitdagen, aantrekken en afstoten, met een goed script en onder trefzekere regie. Ook in The Two Popes vliegen de spreekwoordelijke vonken er vanaf en dat is, ongeacht het onderwerp van de film, uiteindelijk het bestaansrecht van het medium. Zien is geloven: dit is echt een prestatie van Hopkins en Pryce en een genot om naar te kijken. Laat je niet afschrikken door het op het eerste en tweede gezicht wellicht 'saaie' onderwerp; hoewel rustig, is The Two Popes verre van saai.

De achtergrond van het verhaal is deze. De liberale paus Franciscus (Jonathan Pryce) volgde in 2013 de aartsconservatieve paus Benedictus XVI (Anthony Hopkins) op, terwijl die laatste nog leefde maar had besloten af te treden. Dat aftreden was zeer tegen de Vaticaanse tradities in - en sinds de achtste eeuw niet vertoond - want een paus wordt geacht in het ambt te sterven, net als Christus zelf. De suggestie die in The Two Popes wordt gewekt, is dat de Duitse Benedictus willens en wetens aftrad om een frisse wind te laten waaien in de katholieke kerk; hij wist dat de naar Vaticaanse maatstaven zeer liberale en anti-traditionele Argentijnse Franciscus een grote kans maakte om hem op te volgen. Wat een rare wens is voor een zo conservatieve man als Benedictus. Tenzij hij tot het inzicht was gekomen dat hij zelf - onder zijn leiding was het walgelijke kindermisbruik door de katholieke clerus zeer halfslachtig en hypocriet 'aangepakt' - niet langer spiritueel, moreel en fysiek in staat was meer dan een miljard gelovigen te leiden.

Dat is de vooronderstelling waar scenarioschrijver Anthony McCarten ( Darkest Hour , Bohemian Rapsody) en regisseur Fernando Meirelles (Cidade de Deus, The Constant Gardener) van uitgaan. Losjes gebaseerd op de feiten, want hoewel de beide pausen elkaar in de loop der jaren vaak hebben ontmoet is het gissen naar wat ze bespraken. In die zin is The Two Popes te vergelijken met The Crown ; het is gebaseerd op echte mensen en feiten, maar qua dialogen volledig bij elkaar gefantaseerd.

Maar de fantasie van Anthony McCarten, en vooral wat de acteurs en de regisseur daarmee doen, is constant fascinerend. Het verhaal dat zich in de film ontrolt is dit: als de latere paus Franciscus vanuit Buenos Aires een bezoek aan paus Benedictus brengt om zijn ontslag als kardinaal aan te bieden omdat hij zijn vak en zijn kerk niet meer ziet zitten en Benedictus hem dat hardnekkig weigert omdat hij andere plannen met hem heeft, ontspint zich gedurende een paar dagen een dialoog tussen beide mannen. Die is aanvankelijk uiterst vijandig en grenst aan openlijke ruzie, maar moduleert later tussen ontzag, ongeloof en voorzichtige waardering. Hun samenzijn en vergelijkbare morele dilemma's en twijfels dwingen de kemphanen, in de Sixtijnse kapel en boven door de paus gezegende pizza's en Fanta's, ten slotte tot wederzijdse mildheid. Mildheid over de verre van perfecte rol van Benedictus in het kindermisbruik-schandaal en de rol van Franciscus - die, zo leren we van de film, in eigen land in sommige kringen omstreden is - tijdens de militaire dictatuur in Argentinië.

Tijdens hun toenadering begin je mee te leven met beide pausen en wordt de acteerprestatie van met name Hopkins steeds indrukwekkender. The Two Popes is een film die het proberen waard is, zowel in de bioscoop - de volledig nagebouwde Sixtijnse kapel is op een groot doek zeer spectaculair - als op Netflix.

https://www.youtube.com/watch?v=j-xOQZjug5o https://youtu.be/BNty1-9cfBQ https://youtu.be/4kSGkGKwp9U