The Shrink Next Door S01E01-02: in de ban van een zielenknijper

Het is 2010. De schmierende psychiater Ike Herschkopf (Paul Rudd) lijkt iedereen te kennen op een decadent zomers barbecuefeest. Zouden het zijn cliënten zijn? Na deze feestelijke openingsscène toont de camera hoe een woeste maniak na het partijtje, als de gasten al vertrokken zijn en de zon onder is, met een schop de tuinstoelen en tafels te lijf gaat. De contouren van komiek Will Ferrell zijn duidelijk zichtbaar. Wat is hier aan de hand? Al snel blijkt dat Ferrell, die Marty Markowitz speelt, een van de oudste cliënten is van Herschkopf. En er is kennelijk iets mis tussen de twee.

The Shrink Next Door is gebaseerd op een waargebeurd verhaal dat eerder al uit de doeken werd gedaan in de gelijknamige, succesvolle podcast van journalist Joe Nocera. Isaac Herschkopf is een ‘shrink’ die jarenlang fraterniseerde met de mensen die z’n praktijk bezochten, met als doel ze nog meer in te palmen en hun centen af te troggelen. In de eerste aflevering, die zich verder afspeelt in 1982, zien we hoe Herschkopf Markowitz leert kennen. Herschkopf houdt er nogal een onorthodoxe werkwijze op na en neemt Markowitz tijdens hun eerste afspraak mee voor een ommetje – wel tegen betaling van zijn uurtarief van 45 dollar, uiteraard.

Markowitz vindt het moeilijk om bij vrouwen zijn grenzen aan te geven. En er is een dame in het bijzonder die van hem een reis naar Mexico eist. Wanneer Herschkopf laat zien hoe makkelijk het is om nee te zeggen, dan ziet Markowitz in dat hij ook strenger moet zijn voor het personeel van het stoffenbedrijf dat hij leidt in New York. Maar zuslief Phyllis (Kathryn Hahn) – die uitgerekend degene was die Markowitz heeft aanbevolen om vanwege zijn chronische besluiteloosheid in therapie te gaan – is meteen sceptisch als ze haar herboren broer ziet en vermoedt dat er meer aan de hand is.

Onderwijl strooit de immer manipulerende Herschkopf voortdurend met oneliners als: ‘Pijn lijden is slechts de prijs voor het kaartje dat je toegang verschaft tot het leven; en het doel van het leven is leven.’ Of wanneer Herschkopf Markowitz vaderlijk toespreekt: ‘Kleine jongens hebben obstipatieproblemen; échte mannen poepen.’ Allemaal quatsch natuurlijk, maar Markowitz begint er gaandeweg heilig in te geloven, hoewel het niets met psychiatrie te maken lijkt te hebben. Maar The Shrink Next Door is dan ook gebaseerd op een onwerkelijk verhaal dat zich uitstekend leent voor een tragikomedie waarin twee grote komische talenten tegenover elkaar worden gezet.

Ferrell is gewoonweg uitstekend in slapstick en weet ook te ontroeren als een soort naïeve teddybeer, terwijl Rudd met een bijna kunstmatig New Yorks accent als een serpent door menig scène sluipt. Showrunner Georgia Pritchett, die al jaren furore maakt als scenarist, onder meer bij Veep en Succession , vindt in dat opzicht via haar acteurs voortdurend de juiste balans tussen zwarte humor en tragiek. Zoals wanneer Herschkopf – en dat is een ironische bespiegeling - vertelt dat je alles kan worden in het leven (terwijl hij ook maar een charlatan is). Maar Ferrell acteert uitstekend hoe je als kind in het lichaam van een volwassene in de ban kan raken van een zielenknijper.