The Righteous Gemstones S02E01-02: opnieuw heerlijk flauw en vulgair

De eerste aflevering van het tweede seizoen van The Righteous Gemstones is geschreven door acteur, komiek en scenarist Danny McBride. De absurdist (hij speelt evangelist Jesse Gemstone) laat hierin weer eens zien dat hij een van de meest originele televisieschrijvers van nu is. Allereerst geeft hij de vader van zijn personage, Eli (John Goodman), een potsierlijke backstory door te laten zien dat opa eind jaren 60 een showworstelaar was in Memphis. Waarna hij een groep evangelisten een sekstape laat bespreken; een gesprek dat uitmondt in discussies over cunnilingus. En de eerste 15 minuten zijn nog niet voorbij of Jesse beklaagt zich over de masturbeerdrift van zijn jongste zoon die de magie van zijn piemel heeft ontdekt.

The Righteous Gemstones is vulgair, onbeschaamd en flauw. Precies wat goeddeels ontbreekt in het televisieaanbod. En verhaallijnen meanderen alle kanten op, zonder enige aanleiding, omdat het kan. Zoals het jezusleger van Jesse’s broertje Kelvin (Adam DeVine): bodybuilders die als discipelen hun grote leider volgen in kekke in kaki gekleurde pakjes. Ze noemen zich de God Squad. En over God gesproken, voeg er een g aan toe en je hebt GODD: het nieuwe streamingplatform van de Gemstone-familie, met uitsluitend christelijke content, zodat je als kijker eindelijk af bent van het ‘vuil’ uit Hollywood.

Maar al deze geestigheden terzijde draait het tweede seizoen onder meer om Eli’s erfenis; wat laat hij straks achter? Goodmans personage wil er nog niet aan denken, maar Jesse popelt om in zijn vaders voetstappen te treden, en overweegt een alliantie te sluiten met een evangelistenechtpaar uit Houston (gespeeld door Eric Andre en Jessica Lowe). Jesse’s broertje en zijn zus Judy (Edi Patterson) zien dat echter niet zitten; dat hun broer de troon bestijgt. Echt geschikt voor de job lijken zij ook evenmin. Misschien wel omdat alle welvaart die het evangelie heeft gebracht ervoor heeft gezorgd dat de Gemstones hun grip op de realiteit hebben verloren.

En dan is er nog een rol voor Eric Roberts, die zich manifesteert als een soort geest uit Eli’s verleden die zijn vriendschap met Eli wil herstellen. Of heeft hij andere intenties? Misschien belangrijker: maakt het wat uit? In The Righteous Gemstones zijn de grappen soms zo trefzeker, dat de plot er weinig toe doet. Zoals wanneer Judy na een dansnummer voor haar gevolg schreeuwt: ‘Open je mond en laat God de rest doen.’ Heeft ze echt niet door dat de grens tussen seksuele innuendo en het preken van het evangelie soms flinterdun is?