The Last Cruise: claustrofobische nachtmerrie

Foto credits: HBO

Aan het begin van de documentaire The Last Cruise toont documentairemaker Hannah Olson de stilte voor de storm aan boord van het cruiseschip Diamond Princess. Mensen dansen, er wordt gefeest, alles is pais en vree. Het zal de kijker evenwel niet zijn ontgaan dat het vaartuig in februari vorig jaar regelmatig in het nieuws was vanwege een grote corona-uitbraak – de eerste uitbraak buiten de Chinese landsgrenzen, in Japan. De vrolijke beelden krijgen hierdoor een nieuwe, pijnlijke lading, omdat je weet wat de mensen te wachten staat. Hoewel ook op het schip het nieuws over het virus eerst nog laconiek wordt onthaald, zo zien we.

Maar luttele dagen later zijn de wandelgangen uitgestorven. De Diamond Princess is nu ‘een spookschip’. Waar de passagiers worden geacht om in hun hut te blijven, in quarantaine. Terwijl het personeel zo goed als doorwerkt. De bijvangst van The Last Cruise is dan ook dat de documentaire al dan niet onbedoeld de moderne slavernij vastlegt die zich onderdeks afspeelt. Crewleden krijgen slecht betaald, draaien lange diensten en verspreiden het virus zonder dat ze het doorhebben. Ze zijn onder meer afkomstig uit Maleisië en Indonesië en brengen hun nachten door in krappe vertrekken zonder ramen en ventilatie.

Olson wisselt in de film voortdurend tussen de werknemers en de toeristen, en gebruikt vooral beelden die ze zelf hebben gefilmd met hun smartphones. Zo zijn er een aantal Amerikaanse echtparen die hun belevenissen stap voor stap hebben vastgelegd, voor het nageslacht wellicht. We zien hoe ze wekenlang op hun kamer verblijven, verveeld en angstig. Terwijl de gezagvoerder dagelijks rapporteert hoeveel mensen er besmet zijn en, op een gegeven moment, hoeveel er zijn gestorven. Je zou The Last Cruise in dat opzicht kunnen omschrijven als een claustrofobische nachtmerrie. Waarin een plek die vooral wordt geassocieerd met vertier ineens verwordt tot een hel.