The Handmaid’s Tale S04E01-02: June de killer

Foto credits: MGM

Pas op! Deze recensie bevat spoilers.

Hoeveel ellende kan een mens verdragen? Tegen hoeveel akeligheid zijn onze ogen bestand? Want er lijkt maar geen einde te komen aan de beproevingen die June (Elisabeth Moss) seizoen in, seizoen uit moet doorstaan in het totalitaire Gilead. Telkens als er een lichtpuntje aan de horizon verrijst, of als June kansen ziet om te vluchten naar Canada, bedenken de makers een foefje waardoor ze toch weer gedwongen wordt zich te hullen in de welbekende rode mantel en witte kap. Maar dit seizoen verruilt de dienstmaagd haar kostuum voor het matgroene tenue van de ‘Martha’.

Nadat de zwaargewonde – en hevig bloedende June – en haar gevolg in de eerste aflevering aanbelanden bij een vrijhaven, een boerderij, begint The Handmaid’s Tale aan een nieuw hoofdstuk. De dienstmaagden doen zich in het vervolg voor als simpele dienstmeiden (Martha’s) op een plek die wordt gerund door Mrs. Keyes (Mckenna Grace). Het is de bedoeling dat de vrouwen zich op deze schuilplek herpakken, om vervolgens hun strijd tegen Gilead voort te zetten. Zo heeft June plannen om via sekswerkers in een bordeel (waar veel hooggeplaatste officiers zich laten fêteren) de revolutie nog verder te laten ontketenen.

Tegelijkertijd wordt in de tweede aflevering de focus verlegd naar de Waterfords (Joseph Fiennes en Yvonne Strahovski) die in gevangenschap zitten in Canada en met lede ogen toezien hoe uitgerekend hun oude dienstmaagd zich intussen heeft ontpopt als een soort heilige. Vanuit dit bastion van vrijheid proberen Luke (O-T Fagbenle), Emily (Alexis Bledel) en Moira (Samira Wiley) June’s revolutie te ondersteunen. Deze scènes leiden, misschien wel meer dan ooit, af van de actie rondom June. Misschien valt het nu zo op omdat de stroperige voortstuwing van de plot al vanaf het tweede seizoen een probleem is in het televisiedrama.

The Handmaid’s Tale lijkt steeds meer te gaan leunen op Moss, die dat als een van de grootste acteertalenten van haar tijd ook prima kan hebben – bovendien regisseert ze drie afleveringen! Maar The Handmaid’s Tale is ook steeds meer een herhaling van zetten geworden. Het beklijft nog steeds; het is opnieuw heerlijk grauw en troosteloos. Maar wanneer je aan het einde van de tweede aflevering ( SPOILER ) tot de conclusie komt dat June ópnieuw in handen is gekomen van de vijand, dan is dat een onmiskenbare anticlimax. Omdat de tijd rijp leek voor June de badass, de genadeloze killer.

Wat dat betreft snakt The Handmaid’s Tale naar een breuk, naar een paradigmawisseling. Een geprononceerde reden om verder te kijken. Die lijkt zich nog niet duidelijk af te tekenen in de eerste twee afleveringen. Hoewel de bloeddorst van June (en Mrs. Keyes kan er ook wat van) vooralsnog genoeg reden is om te blijven kijken. Maar dat er iets moet veranderen, staat buiten kijf. Alleen al omdat er hierna nog twee seizoenen zullen volgen.