The Guilty: zo eenvoudig en effectief kan een thriller zijn

Foto credit: September Film

Real time. Eén locatie met potentie, een inventief script, een slimme regisseur en één talentvolle acteur. Het Deense The Guilty bewijst dat je daarmee een bloedstollende film van 80 minuten kan maken.

Het idee om een film op één locatie te draaien is niet nieuw. Integendeel, Alfred Hitchcock bewees met Rope (1948) en - nog beter - Rear Window (1954) al dat in de beperking zich juist de meester kan tonen. Meer recente voorbeelden van 'one location'-pareltjes zijn Tarantino's debuut Reservoir Dogs (1992) of het hilarische Carnage (2011) van Roman Polanski. Zelfs het idee van een thriller waarin we anderhalf uur lang slechts één acteur op één plek volgen, is niet nieuw - het beklemmende Buried (2010) blijft een van de beste films die acteur Ryan Reynolds maakte.

The Guilty - dat twee jaar terug meer dan 100.000 bioscoopbezoekers trok, zeldzaam voor een Scandinavische film - is een onbetwist nieuw hoogtepunt in dit subgenre. Debuterend (!) regisseur Gustav Möller richt zijn camera 80 minuten lang op cynische agent Asger Holm, die werkt op de centrale waar 112-telefoontjes binnenkomen. Na een incident mag hij voorlopig geen patrouillewerk meer doen, een besluit waar hij het zelf duidelijk niet mee eens is. Het werk is het grootse deel van de tijd saai en zelfs lachwekkend, door telefoontjes van doorgedraaide junks of beroofde hoerenlopers.

Tot hij Iben aan de lijn krijgt. De vrouw klinkt in paniek; ze durft niet vrijuit te praten omdat er een man naast haar zit die haar tegen haar wil heeft meegenomen in een bestelbusje. Thuis zit een kind, mogelijk ook in gevaar. Asger mag zijn nieuwe taak haten, hij voelt aan alles dat hier sprake is van een leven-of-dood-situatie.

Vanaf dat moment blijft de boog van The Guilty doorlopend gespannen, terwijl regisseur Möller zijn hoofdpersoon én de kijker slim gedoseerd puzzelstukjes biedt waarmee het mysterie wordt ontrafeld. Het enige dat we doorlopend zien is het hoofd van de uitmuntende acteur Jakob Cedergren met zijn headset op; heel soms loopt er een collega op de achtergrond door het beeld. We horen en weten dus alles wat de onmachtige Asger Holm ook hoort en weet; wat er aan de andere kant van de lijn gebeurt, bij Iben of bij de collega-agenten die hij aanstuurt op zoek naar het busje, moet de kijker zich zelf maar voorstellen.

Na de film vraagt de kijker zich af wat hij in de situatie van Holm zou hebben gedaan. Zou je je aan het protocol houden of net als einzelgänger Holm nét iets verder gaan als je weet dat er levens op het spel staan? En hoe onmogelijk is het om in dit soort situaties in een split second een besluit te nemen in de hoop dat het tot het juiste beoogde resultaat leidt?