The French Dispatch: prachtig maar beetje ledig

Foto credits: Twentieth Century Fox

Dat films van Wes Anderson ongelofelijk mooi zijn vormgegeven, dat zijn dialogen vaak hilarisch zijn, en dat hij met een vaste groep acteurs een heel modern soort visuele komedies maakt, zijn we gewend. Maar The French Dispatch wijkt qua opzet wat af van zijn vorige werk. Anderson brengt in The French Dispatch een ode aan het Amerikaanse tijdschrift The New Yorker, dat al sinds 1925 prachtige reportages en literaire verhalen publiceert. Alleen de beste journalisten en schrijvers waren uitverkoren erin te schrijven en de film bedankt in de credits uitvoerig de auteurs die Anderson het beste en leukste vond.

De hommage die Anderson hier aan hun werk brengt, werkt zo: plaats van handeling is de redactie van een Amerikaanse tijdschrift genaamd The French Dispatch in een Frans plaatsje. Hoofdredacteur is Bill Murray en die heerst als een tiran over zijn personeel - er hangt een bordje met “NIET HUILEN!” boven de deur en er is inderdaad veel reden tot huilen door zijn botte beleid - maar hij maakt een uitzondering voor zijn schrijvers en journalisten, die hij behandelt als goden. In de film zien we hoe enkele van hun verhalen tot stand komen en hoe ze verlopen. De film wordt zo een drieluik (plus een geestige introductie van het plaatsje zelf, genaamd Ennui-sur-Blasé maar in werkelijkheid op locatie gefilmd in het Franse stadje Angoulême) met de redactie van het tijdschrift als verbindend element.

Het probleem van de film is dat maar één van de verhalen geweldig is, een ander best leuk maar wel érg slapstick-achtig is en het derde en middelste verhaal eigenlijk vrij vervelend is.

Dat laatste verhaal is een flauw portret van rebellerende Franse jeugd tijdens de rumoerige meimaand van 1968. Timothée Chalamet speelt een rebelse student die het bed deelt met een oudere vrouw die hem helpt met het schrijven van een manifest tegen het grootkapitaal en alle andere zaken waar jongeren eind jaren zestig tegen te hoop liepen. Hij krijgt het aan de stok met een Française die in een andere revolutionaire factie zit en die twee krijgen na veel ruzie over wie van hen de ware revolutionair is uiteindelijk een liefdesrelatie. Erg veel clichés over de jaren zestig en over de revolte van 1968, maar het laat een beetje koud, al deze mooifilmerij.

Het verhaal over een journalist die net op reportage is op het politiebureau van Ennui-sur-Blasé als de zoon van een politiecommissaris wordt gekidnapt, waarna de zaak wordt opgelost door het creatief inzetten van de chef-kok van de commissaris, is al veel geestiger, al wordt het in zo’n moordend tempo verteld dat het een beetje vermoeiend wordt om naar te kijken, ook door de razendsnelle voice-over die het hele gedoe begeleidt.

De echte en bona fide reden om naar The French Dispatch te gaan en die mindere kanten voor lief te nemen, is het verhaal waarin Léa Seydoux een loei-strenge, SM-achtige bewaakster in de gevangenis van Ennui-sur-Blasé speelt. Daar zit ook een veroordeelde seriemoordenaar, een hele fijne rol van een vrij onherkenbare Benicio Del Toro, die een briljante kunstenaar blijkt te zijn en, geïnspireerd door de naakte modelsessies die de bewaakster hem onder strikte voorwaarden toestaat, een serie geweldige kunstwerken produceert.

Als die kunstwerken de aandacht trekken van galeriehouder Adrien Brody komt Andersons film echt tot leven: de parodie op de Franse elitaire kunstwereld is genadeloos en loepzuiver, de bizarre verhouding tussen de kunstenaar en zijn muze annex bewaakster is heel surrealistisch en perfect geacteerd en getimed; alles klopt aan dit segment en je vergeeft Anderson de wat rommelige en inhoudsloze aspecten van de film.