Suzan & Freek: Tussen Jou en Mij: kleinburgerlijk en keurig

Foto credits: Netflix

Suzan en Freek kunnen het zich niet voorstellen, dat ze zoveel succes hebben met hun muziek. Die boodschap bezigen ze om de paar minuten in Suzan & Freek: Tussen Jou en Mij : de documentaire die filmmaker Laura Veenema maakte over het artiestenstel. Maar beroemdheid is niet altijd zaligmakend, wordt ook telkens gesteld: als je na een grote show met iedereen op de foto moet ben je zo een paar uur verder. In die zin zijn Suzan en Freek sterren in het nuanceren. Ze zullen nooit boude uitspraken doen. En hun muziek is onmiskenbaar 'middle of the road': kleinburgerlijke, keurige nederpop.

Ze vinden zichzelf niet saai, maar het staat buiten kijf dat de twee niet het leven leiden van een rockster. En dat gebrek aan sjeu, of misschien wel aan de blues, weerklinkt in hun zoetsappige muziek en eveneens in de film.

De beste muziekdocumentaires zijn gemaakt door makers die ook niet-fans van een artiest of band willen laten kennismaken met een popfenomeen. Zie bijvoorbeeld Asif Kapadia’s Amy (2015): een documentaire die de menselijke en intelligente kant toont van Amy Winehouse.  Suzan & Freek: Tussen Jou en Mij is echter vooral gemaakt voor hun aanhang – net als het vorig jaar verschenen Snelle: Zonder Jas Naar Buiten , over rapper Snelle, die ook in deze Netflix-film acte de présence geeft.

Veenema heeft bovenal niet echt de intentie om die kleinburgerlijkheid of die braafheid ter discussie te stellen. Of om Suzan en Freek te vragen waarom zoveel Nederlanders geboeid zijn door hun weinig avontuurlijke muziek.

Ergens in de documentaire vertelt een platenbons dat Freek dat precies kan: aanvoelen wat het publiek wil. Zo’n houding levert per definitie geen spannende muziek op, zoveel is duidelijk. De film is van die mentaliteit een exponent. Suzan & Freek: Tussen Jou en Mij is degelijk maar suf; oprecht maar oppervlakkig.