Street Food: Latin America S01: escapisme met een vleugje gastronomie

‘Ik besefte dat mensen eerst met hun ogen, dan met hun mond, en dan met hun hart aten’, aldus Pato Rodriguez, eigenaar van Las Chicas de la Tres in Buenos Aires, waar mensen van heinde en verre naartoe reizen voor haar aardappeltortilla (een enorm Spaanse omelet met eieren, gebakken aardappelen, ham, en bergen mozzarella). Het geheime wapen van de Argentijnse keuken is namelijk kaas. Heel veel kaas.

Latijns-Amerika is een cultureel rijk en divers continent en dat is terug te zien in de zesdelige serie Street Food: Latin America. Iedere aflevering duikt diep in het culturele erfgoed en de geschiedenis van een land. Het gaat om de schittering van Argentinië, Brazilië, Mexico, Peru, Colombia en Bolivia. De serie heeft een eenvoudige stilistische stijl - de makers werkten eerder aan de docuserie Chef's Table - waardoor je meteen kunt onderdompelen in de warme cultuur.

Iedere aflevering schijnt een licht op getalenteerde koks die de beste straatgerechten bereiden die het erfgoed en de rijke geschiedenis van elke regio weergeven. De smakelijke reis begint in Argentinië waar je de adembenemende kaasexplosie ziet van de tortilla’s van Pato, Suzana Sapucaia geeft een unieke draai aan de overheerlijke Braziliaanse visstoofpot moqueca, Emiliana Condori verkoopt de pittige Boliviaanse papas rellenas (gefrituurde aardappelballetjes gevuld met vlees), terwijl Dona Vale ongeëvenaarde Mexicaanse memela’s (gefrituurde of geroosterde cakes vergelijkbaar met maistortilla’s, maar met verschillende toppings) tevoorschijn tovert.

De verschillende achtergrondverhalen van de chefs en hoe ze in de culinaire wereld terechtkwamen, vormt de kern van de afleveringen. Tevens is er ruimte voor een kleine geschiedenisles rond de regio of het land, zodat de kijker begrijpt wat van invloed was op culinaire keuzes voor het desbetreffende land – de gerechten van Argentinië zijn beïnvloed door de Europese migranten, terwijl in Brazilië de Afrikaanse cultuur terug is te zien in de gerechten. Wat betreft reis- of cultuurshows voegt de serie weinig nieuws toe, maar het is wel een solide bijdrage die de kijker hongerig maakt en tevens van informatie voorziet.

Een van de mooiste verhalen is namelijk van Condori uit Bolivia. Zij is lid van de inheemse Cholita-gemeenschap van La Paz (een mengelmoes van inheemse vrouwen uit verschillende etnische groepen uit de Andes) die voornamelijk op straat werken als verkopers. Generaties lang hebben de inheemsen te maken gehad met genocide, sociale discriminatie en armoede. Toch gaat ze door met de verkoop van papas rellenas en vecht ze voor haar vrouwen om gezien te worden.

Street Food: Latin America is uiteindelijk een watertandende serie met respect voor de verschillende (inheemse) gemeenschappen en culturen. Het is het ultieme escapisme in een tijd waar internationale reizen nog beperkt zijn. Het schotelt niet alleen de meest verrukkelijke lokale gerechten voor, maar het heeft tevens een fijne nasmaak door de menselijke verhalen achter de gerechten.