Spitsbroers S01E01: Vlaams melodrama met macho’s

Wanneer spits Alan Moerman (Joren Seldeslachts) wordt uitverkoren om een week mee te trainen met de profselectie van KRC Genk, blijkt de scout de verkeerde naam te hebben doorgegeven. Het is juist Alans jongere broer Dennis (Oscar Willems) die ze moeten hebben. Zo valt de droom van Alan in duigen terwijl Dennis de kans krijgt het arbeidersmilieu waaruit de Moermans afkomstig zijn te ontvluchten. Alans nieuwbakken vriendin Shari (Ella Leyers) heeft nu ook twijfels, aangezien haar vriendje weer terug bij af is. Want potentieel sportief succes gaat gepaard met de komst van golddiggers, zoveel is duidelijk.

Of simpeler gezegd: Shari wil niet haar hele leven achter de bar van de sportkantine staan. Ze wil een huis, een auto en als het even kan een hondje. Zelden was een toekomstige spelersvrouw zo openhartig. Want voetbal, of je het nu speelt, of met een speler trouwt, is het hogere doel in Spitsbroers. Een droom die maar voor weinig beoefenaars werkelijkheid wordt. Die achterliggende boodschap ligt er dik bovenop in Spitsbroers. Een sentimentele soundtrack sijpelt door tot in vrijwel alle scènes van het melodrama. Dat is veelzeggend: als beeld alleen niet genoeg tot de verbeelding spreekt, plak er dan een tranentrekkende melodie onder.

Alleen al in de eerste aflevering passeren een aantal dramatische dieptepunten de revue: een affaire en knokpartijen op het veld. Het zijn incidenten die zijn ingegeven door machogedrag, waarvan de kleedkamer – en de bijbehorende masculiene cultuur – de voedingsbodem lijkt. Daar wordt bepaald wie zich een man mag noemen, en wie nog steeds een dametje is. En daar is ook ruimte voor een keur aan smakeloze grappen. Een soort loutering voor mannen die met hun gedachten nog in de vorige eeuw zitten.

Dit heeft tot gevolg dat Spitsbroers bij vlagen een waarachtige representatie is van toxische masculiniteit. De vraag rijst echter: wil je daarnaar kijken?