Shadowhunters S03E11: emotionele roetsjbaan met een laagje kitsch

Demonen, runen-tatoeages, en het lot. In het laatste seizoen van Shadowhunters zorgt de alomtegenwoordigheid van het bovennatuurlijke in de schaduwwereld wederom voor spanning en veel actie.

De opener is een emotioneel mijnenveld en pakt de draad meteen na de (halve) finale weer op. Liliths appartement was ontploft en ogenschijnlijk is Clary (Katherine McNamara) omgekomen bij de explosie. Maar in Shadowhunters is niets wat het lijkt. Clary ontwaakt en ontdekt dat Lilith haar (evenals het hele appartement) had verplaatst naar de woestenij van Siberië. Hier is ze nu in het gezelschap van het nieuwe kwaad in de vorm van haar verstoten demonbroer, Jonathan Morgenstern (Luke Baines).

Er is geen formele begrafenisdienst. Ieder personage gaat op zijn eigen manier om met het ‘verlies’ van Clary.  Simon (Alberto Rosende) is vastbesloten om zich te ontdoen van zijn merkteken, Alec (Matthew Daddario), Izzy (Emeraude Toubia) en Jace (Dominic Sherwood) voeren een machtsstrijd met de Kloof. Clary's vaderfiguur Luke (Isaiah Mustafa) verdiept zich in de demonische vorm van interdimensionaal reizen, terwijl Magnus (Harry Shum Jr. ) leert om zich aan te passen aan het leven met zijn sterfelijkheid.

Clary is geïsoleerd van de kerngroep, en dient nu voor zichzelf te vechten in het ijskoude landschap. Zowel Clary als Jonathan zijn zich bewust van de gebeurtenissen uit het verleden. De gedeelde geschiedenis creëert spanning terwijl ze vechten voor controle.

Ondertussen komt de familie Lightwood samen om onder meer te vechten tegen een Seelie – bij vlagen heeft het iets weg van het eerste seizoen waarin Alec, Izzy en Jace de actiescènes op zich namen. Jace zwelgt in zijn schuld over Clary’s dood en zijn daden terwijl hij bezeten was door de demon. Hoewel hij dankbaar is voor de hulp van Alec en Izzy, neemt hij impulsieve beslissingen die hen allemaal in gevaar brengen. De politieke relatie van Alec en Izzy met de Kloof komt onder druk te staan. De organisatie werd voorheen geplaagd door interne corruptie, en het lijkt erop dat nieuwe interne problemen opduiken.

Hoewel Shadowhunters nog steeds een kitscherige fantasy soap is, kan je de opmerkelijke groei - zeker vergeleken met het eerste seizoen – niet ontkennen. De visuele effecten – van de CGI tot de camerahoeken - en de ontwikkeling van de personages vormen nu meer een gepolijst geheel. De archetypen waar het script in de eerdere seizoenen mee worstelde - de mysterieuze held (Jace), de brutale heldin (Clary), en de sidekicks (Simon, Alec, Izzy) - ademen nu in een wereld vol half-engelen, vampiers en demonen. Toch laten de dialogen, en helaas ook het acteerwerk, nog steeds te wensen over. Of nu gaat om expositie, of om de flauwe oneliners van Magnus: ‘Een tijger heeft strepen. Ik heb eyeliner.’

Onder het drama van de volgepakte aflevering sluimert de boodschap rond isolatie door. Alle verhaallijnen richten zich op de balans tussen isolatie en verbondenheid met anderen. Je staat immers sterker als je gesteund wordt door je vrienden en familie. Het laatste seizoen van Shadowhunters belooft een emotionele roetsjbaan van verlies, verdriet, doorzettingsvermogen, en liefde te worden.