Schmigadoon! S01E01-02: kolderiek met een knipoog

De liefdesrelatie van Melissa (Cecily Strong) en John (Keegan-Michael Key) hapert. Is de magie, die er in het begin wel was, verdwenen? Zijn de twee überhaupt wel voor elkaar gemaakt? Uit wanhoop melden ze zich aan voor een reis voor echtparen met relatieproblemen in de middle of nowhere. Want, om ‘weer met elkaar verbonden te worden moeten ze zich eerst van de wereld afsluiten’, melden de organisatoren. Maar tijdens wandeltochten langs beekjes en door bospartijen gaat het gekibbel doodleuk door. Totdat Melissa en John stuiten op een dorpje genaamd Schmigadoon, waar ‘muziek uit alle kanten’ komt aanwaaien.

Schmigadoon blijkt een plek waar een dans- en zangnummer elk moment kan beginnen. Het is een soort wonderland, waar de tijd lijkt stil te staan. Conservatieve mores bepalen het dagelijkse leven in deze eeuwigdurende musical waar Melissa en John in verstrikt raken. Het klinkt als een nachtmerrie, en dat is het aanvankelijk ook. Maar als de hoofdpersonen zich realiseren dat ze het dorpje ook niet kunnen ontvluchten – dat mogen ze pas als ze de ware liefde, wat dat dan ook moge zijn, vinden – dan besluiten ze deel te nemen aan alle al dan niet geacteerde euforie.

Het resultaat is heerlijk pretentieloze televisie. Hoewel de musical – en Schmigadoon! is een onvervalste ode aan Broadway – tegelijkertijd per definitie pretentieus is; bedoeld om te onderhouden. En dat Melissa en John voortdurend de magie van de performance verbreken, door er commentaar op te leveren – ‘he, begint er álweer een nummer’ – is daar weer een ironisch commentaar op. Alsof irritante bezoekers een theatervoorstelling verstoren en er gaandeweg zelf onderdeel van worden. Strong en Key lenen zich hier uitstekend voor, ómdat ze komieken zijn en geen typische acteurs die voor dit soort klussen steevast worden ingehuurd.

Strong en Key, die van nature grappig zijn, moeten in Schmigadoon! af en toe ook acteren dat ze niet grappig zijn zodat ze au sérieux worden genomen door de kijker. En dat werkt. Ook dankzij andere olijke, opzettelijk kneuterige personages: Fred Armisen speelt een puriteinse dominee; Kristin Chenoweth zijn vileine vrouw; Alan Cumming de zachtmoedige burgemeester die maar niet uit de kast mag en kan komen. Je zou Schmigadoon! in dat opzicht kunnen omschrijven als kolderiek met een knipoog. Dat de scenaristen – Cinco Paul en Ken Daurio – bekend zijn vanwege de Despicable Me-films komt niet als een verrassing.

Paul en Daurio betoonden zich met de films rondom de gele wezentjes als meesters van het escapisme, en doen dat met Schmigadoon! nog eens dunnetjes over. De zes delen van de musicalreeks lenen zich in dat opzicht uitstekend voor de druilerige zomerdagen waarop je weg wil dromen onder een blakerende zon die eigenlijk een krachtige lamp blijkt te zijn die boven de bühne hangt van een Broadwayshow.