Pride S01: inclusief en informatief

Foto credit: FX / Hulu

De documentaireserie Pride is gemaakt door zeven queer filmmakers. De serie laat in elke aflevering een decennium zien, beginnend bij de jaren 50 en eindigend in de jaren nul. Doordat elke aflevering geregisseerd is door iemand anders geeft het de ruimte aan verschillende filmstijlen en is het net zo divers als de gemeenschap waarover het gaat. Bovenal laat het door hartverscheurende verhalen zien dat de noodzaak en strijd voor erkenning en acceptatie nog steeds urgent is. Want: in de VS en in andere landen in de wereld wordt het bestaan en de rechten van mensen die homo, lesbisch, bi, trans, en queer zijn nog steeds in twijfel getrokken. In 69 landen is het zelfs nog crimineel om homo te zijn.

Alle zeven filmmakers kiezen ervoor om over ‘hun’ decennium te vertellen door twee of drie hoofdfiguren uit dat tijdperk te highlighten. Bijzonder en mooi is dat dit bijna allemaal figuren zijn die tot nu toe weinig of niet eerder belicht werden in andere documentaires. Zo komen belangrijke personen zoals advocaat Madeleine Tress, activistenleider en brein achter de ‘March on Washington’ Bayard Rustin, auteur en activist Ceyenne Doroshow, filmmaker Barbara Hammer, pionier en moederfiguur voor transgender mensen en drag queens Flawless Sabrina, en filmmaker Nelson Sullivan aan bod, maar ook bekendere namen zoals activist en dichter Audre Lorde en veteraan en actrice Christine Jorgensen.

Pride is een reis door de geschiedenis en laat met persoonlijke verhalen van bekende en onbekende personen, archiefbeelden en geluidsopnames een andere geschiedenis zien die de meeste kijkers niet zullen kennen – maar wel zouden moeten kennen. Het geeft kritiek op de vooral witte vrouwenbeweging in de jaren 70 en de lange uitsluiting van trans en bi mensen in de gemeenschap. Het laat zien hoe de strijd voor gelijkheid en erkenning vol overwinningen en tegenslagen zit en hoeveel werk er nog nodig is. Maar ook hoe transformerend activisme is in cultuur, waardoor beleid en wetgeving veranderd kan worden. ‘Because revolution needs to be upheld by each generation.’ Het laat ook zien hoe verweven de LHBTQ+-gemeenschap is met kunst, cultuur en taal. Maar: zes afleveringen van zo’n 40 minuten om 70 jaar geschiedenis te vertellen en verschillende perspectieven en stemmen te laten horen is te kort en de serie voelt af en toe daarom wat gehaast.

Bijzonder is dat juist Disney, met een geschiedenis van heteronormatieve verhalen en het censureren van LHBTQ-personages, de documentaire aanbiedt.