Pose S03E01-02: toonbeeld van menselijke veerkracht

De grens tussen leven en dood en misère en vreugde is flinterdun in Pose. Tijdens de ballroomavonden ademt alles euforie terwijl de ziekenhuizen in New York vol liggen met aidspatiënten. Het historische drama is in dat opzicht een ontroerend toonbeeld van menselijke veerkracht. Met in het centrum Blanca (MJ Rodriguez), de moeder van het Huis van Evangelista. Het derde seizoen speelt zich af in 1994 en Blanca heeft zich herpakt – aan het einde van deel twee, gesitueerd in 1991, was ze immers te zien in een rolstoel. Terwijl de aidsepidemie verder om zich heen grijpt heeft de hoofdpersoon het plan opgevat om weer naar school te gaan om een opleiding tot verpleegkundige te volgen.

Blanca’s Huis van Evangelista is niet meer, maar wordt weer tot leven geroepen als Cubby (Jeremy McClain) overlijdt aan aids. Blanca en haar ‘familieleden’ willen de arrogante Lemar (Jason A. Rodriguez) en zijn Huis van Khan een hak zetten. Het draait Lemar uitsluitend om geldprijzen in wat Pray Tell (Billy Porter) omschrijft als ‘afgezaagde playbackwedstrijden’. De MC – die overdag Chanel No 5. aanprijst in een warenhuis – besluit op zijn beurt te stoppen de wedstrijden te voorzien van zijn legendarische commentaar en lijdt hevig onder zijn alcoholisme, zichtbaar in een scène waarin de bende de achtervolging van O.J. Simpson op livetelevisie volgt.

Het drugs- en alcoholmisbruik speelt ook in de tweede aflevering een rol van betekenis. De zelfmedicatie van Pray Tell en een aantal andere personages loopt de spuigaten uit. Dit gebeurt er wanneer de familieleden zich niet meer over elkaar ontfermen, lijkt de boodschap. Dan maakt loyaliteit plaats voor de hebberige fratsen van het kapitalisme en grijpt men en masse naar de fles. Waarmee de makers de kijker er ook aan herinneren dat Pose niet alleen draait om een min of meer vergeten inclusieve ondergrondse wereld, maar ook om de schade die hebzucht kan berokkenen. Gelukkig valt er altijd wel wat te dromen: zo maakt Ricky (Dyllón Burnside) kans om als danser mee op toer te gaan met Janet Jackson.

Het is heel knap hoe de makers de zwaarmoedigheid telkens weten te verlichten door personages te tonen die ondanks alle tegenslag in zichzelf zijn blijven geloven; die blijven dromen. Hoewel de treurnis die in het gezicht van Pray Tell staat gegrift na de zoveelste uitvaart ook volstrekt begrijpelijk is. Ook dat doet Pose opnieuw met verve: de impact van de aidsepidemie invoelbaar maken. Verwijzen naar al die dromen die in duigen vielen. En zinspelen op al die dromen die nog gerealiseerd zullen gaan worden, beginnende met Blanca’s wens om verpleegkundige te worden.