Pose S02: vogue, activisme en de aidsepidemie

‘De wereld verandert niet, mensen veranderen het.’

Het tweede seizoen begint in 1990. Madonna heeft net haar single Vogue uitgebracht en ‘ballroom is in’. Iedereen wil leren voguedansen en voguedansers worden veel gevraagd voor muziekprogramma's en videoclips. Vogue-er Damon (Ryan Jamaal Swain) geeft workshops en komt zijn ex Ricky (Dyllon Burnside) weer tegen bij de auditie voor Madonna’s Blond Ambition-tour. Vogue kadert de eerste helft van het seizoen, dat voelt als een ode aan Madonna.

De aidsepidemie overschaduwt in seizoen twee. Bijna elke week is er een begrafenis en dit is voor met name Pray Tell (Billy Porter) en Blanca (MJ Rodriguez) confronterend, omdat zij hiv-positief zijn. Maar ze zijn vastberaden om te zorgen dat hun nalatenschap betekenisvol zal zijn. Pray Tell voegt zich door verpleegkundige Judy (Sandra Bernhard) bij homorechtenorganisatie Act Up en Blanca maakt haar droom om een eigen nagelstudio te beginnen werkelijkheid.

Het tweede seizoen zit wederom vol referenties aan de popcultuur uit de jaren tachtig en negentig, en haalt inspiratie uit de (queer)geschiedenisboeken. Transseksualiteit wordt (voorzichtig) gevierd en genormaliseerd, met Angel (Indya Moore) als succesvol model. In het echt stond de actrice als eerste transgendervrouw op de cover van Elle USA dit jaar. Maar dit seizoen geeft ook kritiek op de manier waarop transgendervrouwen vaak uitgesloten worden binnen de (eigen) gemeenschap en niet als vrouw gezien worden – Elektra (Dominique Jackson) geeft in aflevering negen een fantastische speech hierover. Ook wordt het ( nog altijd bestaande ) geweld tegen transseksuele vrouwen aangekaart met de dood van een personage. 

Er is ook ruimte voor activisme. De eerste aflevering knalt gelijk met een protest in de St. Patrick-kerk en er is een aflevering waarin Blanca, Pray Tell en leden van Act Up een condoom om het huis van een prominent persoon doen - acties die in het echt ook zijn gebeurd.

Pose biedt escapisme, maar vergeet nooit de strijd voor erkenning, waardering en acceptatie van de LGBTQ-gemeenschap – waar ook vandaag de dag nog wereldwijd voor gestreden wordt. De serie vertelt verhalen en ervaringen van (vaak gemarginaliseerde) mensen die zich niet identificeren met normatieve vormen van gender en seksualiteit, met name met kleur, en maakt deze zichtbaar en herkenbaar.

De schrijvers en cast slagen erin om in elke aflevering de balans tussen drama, humor en de harde realiteit waarin de personages zich bewegen te bewaren. Ook illustreert Pose hoe beweeglijk mannelijkheid en vrouwelijkheid is. Het doorbreekt taboes en is niet bang om twee zwarte homomannen die beiden hiv-positief zijn een liefdevolle seksscène te geven.

Dat de serie zo geloofwaardig, goed en authentiek is, komt doordat er zowel voor als achter de schermen mensen uit de LGBTQ-gemeenschap betrokken zijn. Zo zijn er vijf transgender-acteurs in vaste rollen, en The Lady J en Janet Mock schrijven en co-produceren de serie.

De ballroom-cultuur is (nog steeds) een belangrijk onderdeel van de queer-gemeenschap. Balls bieden een veilige ruimte waarin gespeeld kan worden met genderidentiteit en creëren gemeenschappen. Zie bijvoorbeeld de documentaire Paris is Burning van Jennie Livingston op Netflix, waar Pose losjes op is gebaseerd, en het werk van de in Curaçao geboren fotograaf Dustin Thierry.

De wereld verandert niet, maar mensen veranderen het, en een baanbrekende serie als Pose waarin ondergerepresenteerde groepen een stem krijgen, draagt hieraan bij.