Please like me S4: geweldige scènes met minder zorgeloze personages

 

De eerste seizoenen Please Like Me werden zonder al te veel PR-poeha op Netflix geplaatst, maar inmiddels is de fanschare die de serie ook hier heeft opgebouwd wel klaar met die eerste drie seizoenen. Gelukkig zag Netflix dat ook en is het vierde toegevoegd.

Bij de start is er nauwelijks iets veranderd; alle relaties zijn nog zoals ze zijn, personages gedragen zich nog even liefdevol/ondragelijk/sloom/onbereikbaar als altijd. De leader is nog altijd even geniaal (personages playbacken de openingstrack van Clairy Browne & the Bangin’ Rackettes), Ella lijkt nog evenveel op een jonge Elisabeth Taylor. Hooguit zijn wat personages een paar kilootjes kwijt.

Het vierde seizoen is wat grimmiger dan de vorige reeksen, wat minder flierefluiterig, de grap ligt wat minder aan de oppervlakte. Dat heeft alles met de leeftijd van de personages te maken. Please Like Me was al die tijd een onweerstaanbare ode aan twintigersvriendschap (en het daarbij behorende leven van vooruitschuiven van verantwoordelijkheden), maar nu beginnen Josh en zijn huisgenoten  zo’n beetje de dertig aan te tikken. En dan gaat het allemaal een beetje wringen.

Dat gegeven levert zonder meer geweldige scènes op: Ella en Tom hebben plannen om samen te wonen, Josh neemt zijn relatie onder de loep (en weegt de tijd die hij eraan spendeert af tegen z’n zelfstudie klarinet), aan de vriendschap met Claire komt onmiskenbaar de klad in, de relatie tussen Josh en zijn ouders ontwikkelt zich ten goede (geweldig: een aflevering die zich volledig aan één restauranttafel afspeelt, tussen Josh en zijn twee ouders) – in één avond is het complete seizoen van zes afleveringen (à 25 minuten) uitstekend uit te kijken. Maar we vragen ons wel weemoedig af: hoe kun je met deze personages nog een vijfde seizoen maken, dat nog steeds Please Like Me is?