Patriot Act with Hasan Minhaj S04E01: over de perverse gamewereld

In de eerste aflevering van het vierde seizoen van Patriot Act nagelt Hasan Minhaj de game-industrie met veel bravoure en vernuft aan de schandpaal. Eerst betoogt hij hoe groot deze wereld is geworden sinds hij in zijn jeugd verknocht was aan de Nintendo 64, door beelden te tonen van de recente wereldcup Fortnite, in New York. De winnaar mocht 3 miljoen dollar, een onwerkelijk bedrag, laten bijschrijven op zijn rekening. Minhaj toont een dansende nerd in het stadion waar het toernooi plaatshad: ‘Dat is iemand die niet meer getrouwd hoeft te blijven voor de kinderen.’

Enfin, er gaat 139 miljard dollar om in videogames. Dat is groter dan de NBA, de NFL en de music streamingsector (en een trits aan andere bedrijfstakken) bij elkaar. Vervolgens betoogt de komiek hoe genadeloos de bedrijven zijn die miljoenenwinsten maken: dat gameontwikkelaar EA Sports onlangs spontaan 350 medewerkers ontsloeg spreekt boekdelen. Uit onderzoek van de redactie van Patriot Act blijkt dat 20 bedrijven de afgelopen jaren duizenden medewerkers hebben ontslagen. Waaronder de producent van de game The Walking Dead. Gebaseerd op de televisieserie die volgens Minhaj ‘maar niet wil sterven’.

Wie bij een bedrijf als EA Sports wil werken moet zich onderwerpen aan de zogeheten crunch: lange werkdagen van 14 tot 16 uur zijn geen uitzondering. Oud-medewerkers omschrijven hun kantoor als een gevangenis. Dat komt door het bedrijfsmodel. Spellen als Fortnite werken via een 'microtransactional model'. Dat wil zeggen: je kan het spel gratis spelen, maar om beter te willen worden zul je accesoires moeten aanschaffen; en die accessoires worden voortdurend geüpdatet, zodat het werk voor programmeurs oneindig blijkt.

Minhaj vergelijkt deze werkwijze met die van drugsdealers. ‘Eerst bied je het gratis aan. Dan raak je verslaafd. En voor je het weet geef je iemand een pijpbeurt in ruil voor een snoepje.’ Waar wil de presentator heen? Naar vakbonden, een betrekkelijk nieuw fenomeen in de Verenigde Staten. Waar de media zich razendsnel hebben verenigd in collectieven, loopt de game-industrie schromelijk achter, en dat moet volgens Minhaj anders. Dat zou ook gunstig zijn voor vrouwen die programmeren, die worden namelijk voortdurend gediscrimineerd door het patriarchale – en oneerlijke – systeem waarin ze werkzaam zijn.

De moraal van het verhaal is dat je als gamer bewust moet zijn van de arbeidsomstandigheden waaronder de game die je speelt is gemaakt. Dit doet denken aan gebruikers van cocaïne: weet hoeveel er geleden is voor het goedje; dat je binnen enkele seconden in je neus snuift. Maar het onderwerp dat Minhaj voor het voetlicht brengt is in tegenstelling tot drugshandel een ondergeschoven kind. En dat is zo knap aan Patriot Act: dat de komiek en zijn redactie telkens belangwekkende onderwerpen weten te vinden, die Minhaj vervolgens met bijzonder geestige invalshoeken weet te bespreken. Hoewel de vraag rijst hoeveel mensen op een regenachtige dag de Playstation of Xbox links laten liggen.