Obama: In Pursuit of a More Perfect Union S01E01: nauwgezet maar saai

Een jonge Barack Obama – waarschijnlijk noemde men hem toen nog Barry; een passage die ook in de film zit – zit diep in gedachten verzonken in de passagiersstoel van een vliegtuig. Hij neemt de stapel papieren op z’n schoot nog eens goed door. Met deze veelzeggende beelden opent documentairemaker Peter Kunhardt zijn portret van de 44 e president van de Verenigde Staten: als een man met ambities, die altijd schaaft aan ideeën. Een harde werker. Maar ook iemand die misschien iets te cerebraal is en oogt, ook in zijn ietwat staccato manier van praten; iemand bij wie je zijn afkomst op het eerste gezicht nooit had kunnen raden.

Dáár draait Obama: In Pursuit of a More Perfect Union dan ook om: hoe Obama zichzelf vond, ondanks - of dankzij - het feit dat hij een witte moeder en een zwarte, Afrikaanse vader had; ondanks - of dankzij - het feit dat zijn witte grootouders een grote rol in zijn jeugd speelden. Kunhardt vat met precisie hoe Obama van jongs af aan moet laveren tussen de stereotypen die in de Verenigde Staten met witte en zwarte mensen worden geassocieerd. En hoe hij zich vervolgens redt aan de universiteit, terwijl hij prestigieuze opleidingen volgt en prominente plekken inneemt.

Dat zijn dan verhalen die veel kijkers al kennen, zoals dat Obama toen hij rechten studeerde de eerste zwarte president was van de Harvard Law Review. Een rare passage uit de eerste aflevering is wanneer Obama als hij in Chicago geraakt op zoek gaat naar een ‘spirituele geaardheid’. Bijna alsof hij – en hij zou zo maar eens een atheïst kunnen zijn geweest – om politiek carrière te maken de juiste religie en bijpassende voorganger moet vinden. Kunhardt benadert dit onderwerp amper kritisch, en dat is ook vaak het probleem van dit type documentaire, dat toch vooral ook bedoeld is als een lofzang op de hoofdpersoon.

En ondanks de door Kunhardt gekozen invalshoek is Obama: In Pursuit of a More Perfect Union bij vlagen saai. Misschien iets te nauwgezet – ja, dat is flauwe kritiek, maar toch. Kunhardt lepelt de materie droog op. Inhoud prevaleert boven vorm. En die inhoud, met een totale duur van 4,5 uur, is misschien iets te veel van het goede. Misschien was less is more beter geweest.