Netflix première: Super Dark Times

Het soort droom zal de meeste mensen bekend zijn: je hebt om onbegrijpelijke of zelfs vergeten redenen iets onzegbaar afschuwelijks en laakbaars gedaan en wilt het zielsgraag terugdraaien. Maar dat kan niet. Dit soort nachtmerries kent maar één oplossing: wakker worden. Super Dark Times is het verhaal van een groepje middelbare scholieren in een Amerikaans stadje in de jaren 90 dat iets soortgelijk overkomt maar dan echt; wakker worden is geen optie. De paranoia en wanhoop die de vrienden vervolgens bevangt – vooral hoofdpersoon Zach (Owen Campbell, bekend als Jared Connors uit The Americans) – klauwt je heel erg naar de strot:

Wat er precies misgaat is vreselijk en echt niet helemaal hun schuld – stupide beslissingen daargelaten – en waarin dit zelfverzekerde debuut van regisseur Kevin Phillips uitblinkt, is het laten zien van de paniek en het schuldgevoel die de hechte vriendschap van de twee hoofdpersonen vervolgens uit elkaar scheuren. De andere helft van die vriendschap is Josh (Charlie Tahan, die we al kenden als Ben Burke in Wayward Pines en Wyatt in Ozark) en het feit dat de beide jongens op hetzelfde meisje vallen, dat geheel onwetend precies het moment van de tragedie heeft uitgekozen om een heftige flirt op touw te zetten, werkt ook niet mee. Dat geeft ze het laatste zetje richting emotionele overload.

Super Dark Times gaat traag van start en laat de boel heel gemeen en langzaam onverbiddelijk en onherstelbaar op een ramp uitlopen. Die ramp is luguber en geloofwaardig. Dat de laatste twintig minuten verzanden in ordinaire slasher-clichés is jammer maar verpest de film toch niet. Daarvoor ben je dan al te veel verleid door de ijzige sfeer, het prachtige camerawerk en de prima acteurs. Super Dark Times doet denken aan de films Stand By Me, River’s Edge en vooral ook aan A Simple Plan. Zeker proberen als je van slow burning thrillers houdt en bonuspunten voor wie het enorme hert in het klaslokaal in het begin van de film kan duiden, want waar dat op slaat?