Moxie: strijden tegen de toxische man

De introverte Vivian (Hadley Robinson) is getuige van hoe Lucy (Alyicia Pascual-Peña) op haar eerste schooldag meteen verbaal en fysiek wordt lastiggevallen door steratleet Mitchell (Patrick Schwarzenegger), nadat de kersverse scholier tijdens een college Engels kritiek heeft op het curriculum, dat vooral bestaat uit literatuur van witte mannen. Eerst durft Vivian niets te zeggen maar later drukt ze Lucy op het hart dat ze Mitchell maar beter kan negeren. Lucy pareert: waarom zou ze? Zij zal van zich blijven laten horen. Maar Vivian is niet anders gewend, totdat ze thuis in een kast het rebelse verleden van haar moeder (Amy Poehler tekent tevens voor de regie) aantreft.

Moederlief was een feminist, een punker en een activist. Met haar viel niet te spotten, en ze luisterde naar de ruigste muziek. Deze ontdekking leidt ertoe dat Vivian in het geniep, en volstrekt anoniem, een schoolkrantje begint onder de naam Moxie (Lef). Ze kaart met scherpe bewoordingen de toxische mannencultuur op haar school aan, die kan bestaan door het slappe beleid van de lafhartige rector (Marcia Gay Harden). Gaandeweg ontpopt Vivian zich als een voorvechter van vrouwenrechten, terwijl vrijwel alle vrouwelijke scholieren zich bij het tot een beweging uitgegroeide Moxie aansluiten.

Vivans nieuwe identiteit brengt uiteindelijk haar vriendschap met de Chinees-Amerikaanse Claudia (Lauren Tsai) in gevaar. Want Claudia vindt het moeilijk om mee te gaan in het non-conformisme van Moxie, mede door de druk van haar moeder. In een aangrijpende scène legt ze haar hartsvriendin uit waarom Vivian wel kan rebbeleren en zij niet: ‘Omdat je wit bent.’ Hier slaan scenaristen Tamara Chestna en Dylan Meyer de spijker op z’n kop, hoewel er in de rest van de film nauwelijks aan wordt gerefereerd. Moxie draait om MeToo-cultuur, toxische mannen, en vrouwensolidariteit – maar niet om het feit dat een ‘opstandige’ vrouw van kleur al lang was geschorst.

Dat is een gemiste kans: de makers laten juist in de eerste akte zo goed zien wat er gebeurt als een zwarte vrouw haar stem laat horen in een context die door witte mensen wordt gedomineerd: niets. Dan gebeurt er niets. Pas als er een witte vrouw, een Witte Redder, aan te pas komt, manifesteert verandering zich aan de horizon. Dat is een treurige gewaarwording. Maar ook het argument waarom je deze film niet kan maken met een zwarte vrouw in de hoofdrol: dat zou volstrekt onrealistisch zijn. Maar wat de film in die zin vergeet te melden is dat witte vrouwen, de moeder van Vivian incluis, al decennialang de vrijheid hebben om te demonstreren, in tegenstelling tot hun geslachtsgenoten van kleur.

Daar had Moxie over moeten gaan.