Midsomer Murders: nostalgische trip

Foto credit: AccuSoft

Misschien is er wel niets Britser dan Midsomer Murders : het met zwarte humor gelardeerde misdaaddrama waarin achtereenvolgens Tom Barnaby (John Nettles, 1997-2011) en diens neef John (Neal Dudgeon, 2011-nu) de scepter zwaaien als speurders in het gefictionaliseerde dorpje uit de titel is al 22 (!) seizoenen op televisie. Met afleveringen die traditiegetrouw de lengte hebben van een speelfilm. Zonder dat de continuïteit van de serie uit het oog wordt verloren. Daar houden de scenaristen zeker rekening mee. Hoewel nostalgie naar een Engeland dat niet meer is nog belangrijker lijkt.

Midsomer Murders is ook van meet af aan een toonbeeld van hoe (oudere) kijkers, al is het voor anderhalf uur, weer even willen wegdromen naar het rurale Groot-Brittannië uit hun jeugd. Een aflevering is als een flashback met een verhaal dat ook nog eens wordt aangekleed met een aantal moordpartijen, zodat de dorpelingen in het (denkbeeldige) dorpje uit het collectieve geheugen van de kijker – waar eigenlijk nooit iets wezenlijks plaatshad – lekker worden opgeschrikt. BBC First heeft nu besloten om alle seizoenen van begin af aan uit te zenden. Daar valt zeker wat voor te zeggen: Midsomer Murders is nog steeds ongekend populair.

Wie opnieuw de hele bups begint te kijken gaat op een nostalgietrip in een nostalgietrip. Nog nostalgischer zal dat dus waarschijnlijk zijn. Ongetwijfeld zullen er ook kijkers zijn die zo’n exercitie beschouwen als meditatief: opnieuw wegdromen bij DCI Barnaby. Hoewel naar verluidt veel Britse echtparen ook op de bank voor de buis weer met elkaar wedijveren over wie de moordenaar is. Niettemin is het feit dat BBC First weer helemaal overnieuw begint uiterst fascinerend: we – en wie ‘we’ zijn daar mag over worden getwist – smachten niet allemaal naar nieuw. Een boek voor een tweede keer lezen kan ook fijn zijn.

Nog belangrijker: kijkers met een ijzersterk geheugen zullen ditmaal al weten wie de moordenaar is en zich dus nog meer kunnen focussen op de idyllische landerijen, het herkenbare meubilair of de maniertjes van de personages. Bijna net alsof je in een schilderij ineens details ziet, nadat je er voor de zoveelste keer naar staart.