Marvel’s Hero Project S01E01-02: zoetsappige emo-televisie

In de reportageserie Marvel’s Hero Project gaat voor een select groepje kinderen – gezegend met een bijzondere gave – een droom in vervulling: ze worden vereeuwigd als superheld in een stripboek. De subtekst lijkt hier: superhelden zijn de goden van deze tijd. Ze worden vereerd door jong en oud. Dus is het worden van een superheld zaligmakend.

In de eerste aflevering zien we hoe Jordan, die zonder linker onderarm werd geboren, toch moeiteloos meedraait in de gang des levens. Waardoor ze een inspiratiebron is voor familie en klasgenoten. Zo is het cheerleaderschap een uitdaging die Jordan zonder blikken of blozen aangaat. De tweede aflevering draait om een jonge activist die zich inzet om kindermishandeling onder de aandacht te brengen. Interviews met familie onderschrijven steevast het lef en de vastberadenheid van de hoofdpersonen. En dramatische piano- en orkestbanden doen de rest – Disney zoekt naarstig naar de traan, want dit is emo-televisie.

Afleveringen eindigen telkens met het ‘uitpak’-moment. Een doos met een pontificale Marvelsticker wordt uitgepakt, met daarin een eerste editie van een nieuwe stripboekreeks. Met in de hoofdrol de jonge hoofdpersoon. Er is een nieuwe superheld geboren, zo lijkt te worden gecommuniceerd.

Maar Disney is logischerwijs handelaar in sprookjes, en ook Marvel’s Hero Project is er zo een. Want hoe zit het met al die kinderen die vanwege een gebrek aan zelfvertrouwen of een behulpzame familie in de penarie zitten? De documentairereeks is in dat opzicht vooral een verbloemde versie van The American Dream. Wie goed doet, goed ontmoet. De realiteit is helaas anders. En een greintje realisme had het uiterst zoetsappige Marvel’s Hero Project een stuk oprechter gemaakt.