Lucifer S2: in potentie een duivels goede serie

 

Eerst even een recap van deze knotsgekke comedy slash politieserie: de duivel is moe van het martelen van iedereen die op het aardse iets heeft geflikt (houdt het dan nooit op?) en dus gaat hij op vakantie naar LA. Daar runt Lucy een nachtclub met zijn demon Maze en feest zoals Charlie Sheen dat in zijn beste dagen deed. Alles verandert echter als de duivel de aantrekkelijke politierechercheur Decker gaat helpen bij haar moordonderzoeken en steeds bewuster wordt van zijn kwetsbaarheid. Ondertussen loopt Lucifer bij een psycholoog waar hij erachter komt dat hij enorme daddy issues heeft. Is die trip naar LA echt een vakantie, of vlucht hij voor pa?

Deze keer is het nog wat complexer, want mama is ontsnapt uit de hel. Lang verhaal hoe ze daar terecht is gekomen, maar Lucifer en zijn broer Amenadiel moeten van vader haar vinden en terugsturen. Bijkomende complicatie is dat ze flink boos schijnt te zijn op haar kroost. Het levert een vlammende start op van dit seizoen, zeker in combinatie met de getroebleerde relatie van Lucifer met zijn lijfwacht Maze en het mysterie rondom de afnemende krachten van Amenadiel

Tom Ellis excelleert nog steeds als de charmante boef Lucifer, zijn broer blijft een stijve en onbedoeld grappige hark en de chemie met rechercheur Decker is als vanouds. Alle goede elementen uit het eerste seizoen zijn dus gebleven.

Helaas is Lucifer ook nog steeds een procedural met simpele en voorspelbare moordmysteries. De dader is al-tijd de grievende en behulpzame buurman/pleegvader/vriendin/jeugdwerker. Deze keer gaat het om een moederfiguur die Lucifer probeert te vermoorden als hij haar ontmaskert. Zie de symboliek met zijn eigen moeder.

Dergelijke plotjes steken erg schril af tegen de grotere verhaallijnen die in seizoen 1 zijn geïntroduceerd, en ze halen de vaart uit wat echt een duivels goede serie kan worden. Toch, als Lucy in een bloedstollende cliffhanger voor het eerst zijn moeder ziet, weet je dat je ook dit seizoen gaat uitzitten. Zoals de duivel het in de allereerste aflevering zei: ‘ I'm like walking heroin… very habit forming. ’