Leyla Everlasting: een huwelijk, twee liefdes, talloze problemen

‘Verandering. Het is tijd voor verandering, ze wil niet scheiden dus we moeten iets verzinnen. Ze kan vallen, doodgaan, breken, eindelijk kan Adem weer ademen’, zingen drie verschillende versies van Adem in een muzikale sequentie, terwijl hij bewusteloos op de grond ligt. De donkere komedie Leyla Everlasting (originele titel: 9 Kere Leyla) draait om het bekende dilemma waarbij een man een midlifecrisis ondergaat en af wil van zijn trouwe geliefde om haar in te ruilen voor een jonge blom.

Het uitgebluste echtpaar Adem (Haluk Bilginer) en Leyla (Demet Akbağ) besluit om hulp te zoeken bij de huwelijkstherapeut Nergis (Elçin Sangu), om het vuur in hun relatie weer aan te wakkeren. Maar Adem begint een affaire met Nergis. Hoewel Adem zich verveelt in zijn relatie met zijn huiselijke vrouw, blijft haar rijkdom aantrekkelijk. Wanneer hij niet in staat is om Leyla over te halen tot een scheiding stelt hij een plan op om haar te vermoorden. Het is uiteraard niet zo eenvoudig als hij denkt.

Het scenario van Ezel Akay en coscenarist Ozlem Lale is doorspekt met holle mythologische verwijzingen. De film toont een moderne interpretatie van Lilith, de eerste vrouw van Adam, en in de Hebreeuwse mythologie is zij een demonisch figuur, maar tegelijkertijd is ze een feministisch icoon voor velen en staat ze symbool voor de opstand tegen de door mannen gedomineerde orde. De makers gebruiken het mythologische kader en vullen het in met verwijzingen naar de moderne man-vrouwrelaties, maar Lilith wordt hier gereduceerd tot een personage dat zich vastklampt aan een man en weinig begrip heeft voor andere vrouwen.

De humor in de film vloeit voort uit de korte muzikale sequenties, waarbij Adem steeds wanhopiger wordt omdat zijn pogingen om Leyla te vermoorden tot niets leiden. Tevens zijn er enkele secundaire personages met karikaturale en zinloze gedragingen, waardoor het snel overslaat naar lachwekkend – maar wellicht was dit een voorspelbare weerspiegeling van de moderne kritiek op mannen. Hoewel de vrouwelijke personages er ook enigszins bekaaid afkomen: Nergis geeft aan ‘ik hou er niet van om na te denken’, en ze is bereid om de echtgenote van haar geliefde te doden, en Leyla zegt dat het diepste verlangen in haar leven haar Adem is.

In de derde akte wordt het verhaal in een stroomversnelling uit de doeken gedaan en zakt het in doordat het steeds meer overslaat naar de absurde kant van het verhaal - wat mede komt doordat de film te lang is en met gemak een half uur had kunnen worden ingekort.

Op papier heeft Leyla Everlasting een interessant uitgangspunt, maar de kleurrijke, bombastische uitwerking laat wat te wensen over. Het scenario is vrijelijk gebaseerd op een oud toneelstuk, en wellicht komt het verhaal beter tot zijn recht in het theater.