Klaus: een 'old school' hart en een actuele moraal

Er zijn heel veel, eigenlijk alleen maar positieve dingen te vertellen over Klaus, een wonderschone en diep ontroerende animatiefilm over de oorsprong van het kerstfeest. (En dan doelen we natuurlijk op de Amerikaanse mythe rond de grote man met zijn baard en zijn rendieren, niet op het kindeke Jezus in de stal in Bethlehem.) Maar wat bovenal een groot verdienste is van regisseur-scenarist Sergio Pablos (eerder mede verantwoordelijk voor megahit Despicable me) is dat hij in alle opzichten maat weet te houden. Met een oprecht verhaal en een eerlijke boodschap kan de kijker net zo doeltreffend worden geraakt als door een mierzoete film die is dichtgeplamuurd met kindergezang en kerstklokjes.

Lapzwans Jesper (stem van Jason Schwartzman) krijgt van zijn vader, die een postbode-imperium bezit, nog één kans. Hij moet in het verre noorden, in het ingedutte plaatsje Smeerenburg, een goed lopend postkantoor opzetten. Lukt dat niet, dan kan hij de rest van zijn leven fluiten naar zijn financiële steun, zijn butler en zijn zijden lakens. In eerste instantie lijkt het een hopeloze taak om de door oude haat verscheurde bewoners aan de post te krijgen. Maar mede dankzij onderwijzeres Alva (Rashida Jones) en de oude, eenzame speelgoedmaker Klaus (J.K. Simmons) neemt het verhaal toch een opvallende andere wending.

Klaus, de eerste lange animatiespeelfilm van Netflix, is 'old school' in de beste zin des woords. De tekeningen zijn niet computergeanimeerd en het verhaal, over een verwende snotaap die op de meest onwaarschijnlijke plek op aarde zingeving vindt, bewandelt grotendeels bekende paden. Maar dat blijkt meer dan genoeg voor een hartverwarmende film waar iedereen, van jong tot oud, onwaarschijnlijk veel plezier aan zal beleven. De hoofdpersonages weten zich met de weinige backstory die ze hebben gekregen toch heel snel in het hart van de kijker te nestelen. En het voelt als een verademing dat regisseur Pablos geen enkele moeite heeft gedaan om de film vol te proppen met geforceerde of platte grappen; een blije glimlach kan minstens zo louterend werken als af en toe een schaterlach.

Bovendien bevat de film een duidelijke, maar geenszins opdringerige boodschap over de wereld anno 2019, waarin populisme in alle hoeken van de aarde samenlevingen verscheurt. Misschien heeft iedereen er uiteindelijk profijt van als we allemaal eens open staan voor elkaar; zelfs het spreken van een andere taal hoeft geen enkele belemmering te zijn voor vriendschap of samenwerking, leert Jesper. En het stemt zeer hoopvol dat de jeugd, mede door goed onderwijs, een andere weg durft te bewandelen dan hun ouders die, omdat het nou eenmaal traditie is, liever de haat en strijd in stand houden waarop hun dorpje ooit werd opgebouwd. Het is lastig bij die moraal niet even te denken aan het Zwarte Piet-schisma dat nu alweer weken de Nederlandse media domineert.

Er zijn heel veel, eigenlijk alleen maar positieve dingen te vertellen over Klaus, een wonderschonen en diep ontroerende animatiefilm over de oorsprong van het kerstfeest. (En dan doelen we natuurlijk op de Amerikaanse mythe rond de grote man met zijn baard en zijn rendieren, niet op het Kindeke Jezus in de stal in Betlehem.) Maar wat bovenal een groot verdienste is van regisseur-scenarist Sergio Pablos (eerder mede verantwoordelijk voor megahit Despicable me) is dat hij in alle opzichten maat weet te houden. Met een oprecht verhaal en een eerlijke boodschap kan de kijker net zo doeltreffend worden geraakt als door een mierzoete film die is dichtgeplamuurd met kindergezang en kerstklokjes.

Lapzwans Jesper (stem van Jason Schwartzman) krijgt van zijn vader, die een postbode-emperium bezit, nog één kans. Hij moet in het verre noorden, in het ingedutte plaatsje Smeerenburg een goed lopend postkantoor opzetten. Lukt dat niet, dan kan hij de rest van zijn leven fluiten naar zijn financiële steun, zijn butler en zijn zijden lakens. In eerste instantie lijkt het een hopeloze taak om de door oude haat verscheurde bewoners aan de post te krijgen. Maar mede dankzij onderwijzeres Alva (Rashida Jones) en de oude, eenzame speelgoedmaker Klaus (J.K. Simmons) neemt het verhaal toch een opvallende andere wending.

Klaus, de eerste lange animatiespeelfilm van Netflix, is 'old school' in de beste zin des woords. De tekeningen zijn niet computergeanimeerd en het verhaal, over een verwende snotaap die op de meest onwaarschijnlijke plek op aarde zingeving vindt, bewandelt grotendeels bekende paden. Maar dat blijkt meer dan genoeg voor een hartverwarmende film waar iedereen, van jong tot oud, onwaarschijnlijk veel plezier aan zal beleven. De hoofdpersonages weten zich met de weinige backstory die ze hebben gekregen toch heel snel in het hart van de kijker te nestelen. En het voelt als een verademing dat regisseur Pablos geen enkele moeite heeft gedaan om de film vol te proppen met geforceerde of platte grappen; een blije glimlach kan minstens zo louterend werken als af en toe een schaterlach.

Bovendien bevat de film een duidelijke, maar geenszins opdringerige boodschap over de wereld anno 2019, waarin populisme in alle hoeken van de aarde samenlevingen verscheurt. Misschien heeft iedereen er uiteindeljk profijt van als we allemaal eens open staan voor elkaar; zelfs het spreken van een andere taal hoeft geen enkele belemmering te zijn voor vriendschap of samenwerking, leert Jesper. En het stemt zeer hoopvol dat de jeugd, mede door goed onderwijs, een andere weg durft te bewandelen dan hun ouders die omdat het nou eenmaal traditie is liever de haat en strijd in stand houden waarop hun dorpje ooit werd opgebouwd. Het is lastig bij die moraal niet even te denken aan het Zwarte Piet-schisma dat nu alweer weken de Nederlandse media domineert.