Kevin Hart: Zero Fucks Given: onevenwichtig maar aanstekelijk

Voor het eerst in zijn carrière filmt Kevin Hart zijn voorstelling in zijn eigen villa. Omdat hij zich sinds het begin van de coronapandemie ‘nergens comfortabeler voelt dan in z’n eigen huis’. Zodoende betreedt hij het podium in een grote huiselijke kamer waar zo’n 30 mensen plaats hebben genomen in genoeglijke zitjes.

Harts eerste grappen gaan over een van de grote olifanten in de kamer: hij heeft corona gehad. Aan het begin van de crisis kocht hij karrenvrachten vol toiletpapier en water, en tankte hij voor de zekerheid zijn auto’s vol. Want Hart vertrouwde het niet meer, en hij ‘mag de mensen niet meer’. Maar dat hij zijn grappen nu bezigt vanuit een intieme context betekent ook dat hij naar eigen zeggen geen bord voor de mond neemt. Zodoende krijgt alles en iedereen er flink van langs. Inclusief hemzelf, natuurlijk, Hart blijft een ster in zelfspot.

Het leven in lockdown is evenwel monotoner geworden, dus wanneer Hart aankondigt weer stand-up te gaan doen, vraagt een vriend waar hij dan in hemelsnaam over gaat spreken: alweer over zijn kinderen? Alweer over zijn vrouw? Hoewel ingewijden ook weten dat Hart vorig jaar bekende vreemd te zijn gegaan. Daarnaast raakte hij zwaargewond bij een auto-ongeluk. Genoeg materie dus. Hoewel Harts observaties niet per definitie uitmonden in goede grappen. Omdat het soms onduidelijk is of hij het ironisch bedoelt, of dat hij simpelweg gemeen is, zoals wanneer hij de gezondheidsrisico’s van corona min of meer bagatelliseert.

Of wanneer hij zijn ex-vrouw te kakken zet, die een stuk minder vermogend is dan de komiek. Waardoor ze, als ze met hun kinderen op pad gaat, niet met een privévliegtuig kan reizen. Waarop Harts kinderen hem bellen om te klagen dat ze nu net als het plebs op normale wijze door de luchtvaartbeveiliging moeten. Is dit zelfspot (kijk hoe verwend ze zijn!?) of borstklopperij (mijn kinderen gaan naar privéscholen en vliegen luxueus)? Je kan Hart het voordeel van de twijfel geven: hij bedoelt het ironisch, maar dan had hij zijn grappen misschien iets scherper moeten uitwerken. En zijn bespiegelingen over ouder worden, dat je testikels dan vanwege de zwaartekracht naar beneden dalen, zijn veelal cliché.

Gelukkig kan Hart altijd leunen op zijn oversekste persoonlijkheid en zijn aanstekelijke enthousiasme. Zoals wanneer hij vertelt hoe een vrouw hem ooit trakteerde op een ‘butter beat-off’, een aftrekbeurt waarbij de man zijn penis door een gaatje in een extra grote popcornbak steekt. En ook zijn slotgrap is treffend: Hart vertelt dat je je in het leven moet afvragen wie er bereid is om je kont af te vegen. Vervolgens zet hij uiteen hoe een verpleegkundige genaamd José nadat Hart in het ziekenhuis belandde door een aanrijding die dubieuze taak toegewezen kreeg. Het was zijn eerste ‘beroemde kont’. Hier is Hart weer op zijn best.