Kamp Koekieloekie S01E01-02: aandoenlijk drama en groteske humor

Foto credit: NL Film

Kamp Natuurlijk Zijn is een zomerkamp dat je waarschijnlijk nergens in Nederland zult vinden. Daarvoor is Nederland té dichtbevolkt. De groene bungalows met afbladderende verf die in een kring zijn gebouwd rond een groot speelterrein midden in een bos doen eerder denken aan Amerikaanse zomerkampen, en in esthetisch opzicht aan de verhaalwerelden uit het werk van Wes Anderson. Kamp Koekieloekie – de titel van de nieuwe achtdelige kindermusical van de NTR – ademt Andersons Moonrise Kingdom (2012), maar dan ietsjes minder gestileerd en met een grote, liefdevolle knipoog naar onmiskenbaar Nederlands jeugddrama. Elke aflevering staat een personage uit de kampeergroep de Eikeltjes centraal.

In de pilotaflevering maken we kennis met Arnold (Darryl Amankwah), die denkt dat zijn ouders hem in de bossen afzetten bij een musicalkamp, waar hij zal gaan bouwen aan de fundamenten van zijn muziekcarrière. Maar niets is minder waar: de ambitieuze zanger is afgewezen – daar komt hij gaandeweg achter – en als schrale troost gedumpt bij hippies Ben (Lies Visschedijk) en Ben (Eric van Sauers), die in het rudimentaire Kamp Natuurlijk Zijn hun pupilletjes leren hoe je de natuur dient lief te hebben – zonder gebruik van je smartphone. Al snel komt Arnold erachter dat hij niet de enige is met bezwaren tegen het dogma van de kampleiders.

Maar stiekem is het ook leuk: fraterniseren met lot- en leeftijdsgenoten, struinen door de wouden en kattenkwaad uithalen. En vooral: natuurlijk zijn, jezelf zijn, jezelf ontdekken. Scenarist Anne Barnhoorn (Aanmodderfakker, 2014) schakelt vernuftig tussen aandoenlijk drama en groteske humor. Grappen over de dood van een eekhoorn, in de tweede aflevering, kunnen soms ineens omslaan tot een ontroerende scène. Over een kind dat nog niet begrijpt waarom het hartje van het wezentje in haar armen het heeft begeven – hoewel het nooit sentimenteel of belerend wordt. Knap is ook dat Kamp Koekieloekie tijdloos oogt, net als de films van Wes Anderson, en dat is een compliment.

Misschien wel omdat het in het jeugddrama, in ieder geval in de eerste twee afleveringen, ontbreekt aan moderne technologische hebbedingetjes. Kamp Koekieloekie is back to basics: waardoor de soundscapes en de mooie door de kinderen gezongen melancholische liedjes van Djurre de Haan nog beter tot hun recht komen.