Invisible City S01E01: magisch-realistisch en milieubewust

Nadat de vrouw van rechercheur Eric (Marco Pigossi) omkomt bij een mysterieuze brand in een toekomstig natuurreservaat nabij Rio de Janeiro, spoelt enkele dagen later een rivierdolfijn aan op het strand van de Braziliaanse miljoenenstad. Wat doet een dolfijn, die je doorgaans aantreft in het oerwoud, in de oceaan? En die vuurzee? Zit daar niemand achter? Het zijn vragen die Erics vastberadenheid alleen maar versterken: hij wil zijn vrouw, een antropologe die zich inzette voor een beter milieu, wreken. Al in de eerste aflevering krijgt hij een aantal schimmige aanwijzingen aangereikt. Want het zijn niet dieren, maar mensen, die door de dichtbegroeide wouden zwerven.

Invisible City is in dat opzicht een mooie vorm van magisch-realisme. De pilotaflevering begint met manie, gegil in de jungle en knisperende vlammen. Met een oude man die vertelt over de Curupira, die iedereen in het bos aanvalt die de bomen en de levende wezens pijn wil aandoen. En Brazilië heeft het mythische wezen hard nodig: wouden worden in een moordend tempo opgeslokt door grootindustriëlen en landbouwmagnaten. In dat opzicht is Invisible City urgenter dan ooit: onder de Braziliaanse president Bolsonaro zijn talloze hectaren aan oerbos verloren gegaan, en Erics overleden eega probeerde juist het omgekeerde te bewerkstelligen.

Maar, wie het nieuws volgt kent de verhalen over wat er gebeurt met diegenen die zich diep in de wouden verzetten tegen houtkap. Sommigen moeten het met de dood bekopen. Invisible City verwijst hier omzichtig naar, zoals veel Braziliaanse drama’s van het moment. Erg authentiek is de televisiereeks niet, maar tegen het engagement van de makers zal toch geen enkel weldenkend mens bezwaar aantekenen.