Industry S01E01: spannend, pervers en problematisch

Film- en televisiemakers raken nog niet uitgekeken op de machinaties achter de schermen van de financiële wereld. In de door Lena Dunham ( Girls ) geregisseerde pilotaflevering van Industry wordt een bevoorrechte groep jongelingen aangenomen bij een in Londen gevestigde investeringsbank. De novices worden meteen in het diepe gegooid en moeten pestpraktijken van collega’s maar voor lief nemen. Bovendien word je geacht lange dagen te maken en is de dag (of nacht) afsluiten in een cocktailbar waar cocaïne ruim voorhanden is eerder regel dan uitzondering. Dit zijn de clichés die we kennen uit films als Wall Street (1987) en Margin Call (2011).

Maar clichés zijn er niet zonder reden; in sommige gevallen zijn ze geworteld in de realiteit. In Industry zien we hoe Harper Stern (Myha’la Herrold) zich juist kranig moet verweren tegen de gemeenplaatsen die haar nieuwe werkomgeving tot een slangenkuil maken. Ze is afkomstig van een inferieure universiteit én ze is een zwarte vrouw. Tijdens haar sollicitatiegesprek zet ze listig uiteen hoe ze niettemin een uitstekende kandidaat is voor de functie, want ze heeft niets – géén door papa en mama gefinancierde topopleidingen – om zich achter te verschuilen. Ze heeft meer te bieden dan de bevoorrechte middelmatigheid van haar witte concurrenten.

Haar toekomstige baas Eric Tao (Ken Leung) ziet dit ook in. Dus belandt Stern met een aantal andere knappe en intelligente twintigers – sex sells - in het financiële Wilde Westen. ‘Ben je klaar om geïndoctrineerd te worden?’, vraagt Tao op Sterns eerste werkdag. Seksueel misbruik hoort daar klaarblijkelijk ook bij, want alles is onderdeel van het spel. Investeren is hoereren, en wie wil scoren is bereid grote offers te brengen. Want bij Sterns werkgever speculeert men op oorlogen, in de hoop daar flink op te kunnen verdienen. Het is geenszins ethisch verantwoord, maar wel spannend en tekenend voor de algehele perverse sfeer.

Als Stern aan het einde van de eerste aflevering een megadeal sluit – wat dit precies behelst is onduidelijk, want het vakjargon is onbegrijpelijk – dan viert ze dit door een suite te boeken met een uitzicht op The City, het financiële epicentrum van Londen. Is dit succes? Met een decadente hamburger in je handen neerkijken op de plebs? In deze scène valt vooral de leegte op. Het is eenzaam aan de top. Die holle boodschap weerklinkt voortdurend in Industry. Waar doen ze het voor? Misschien wel om hun hedonistische levensstijl te legitimeren. Wereldverbeteraars zijn het in ieder geval niet, en dat maakt Industry soms moeilijk om naar te kijken.